Prześladowania chrześcijan występowały przez praktycznie cały okres istnienia cesarstwa rzymskiego. Pierwsze zorganizowane prześladowania chrześcijan przez rzymskie władze rozpoczęły się za panowania cesarza Nerona (37-68 n.e.).
Druga fala prześladowań wiąże się z imieniem cesarza Domicjana (81-96 n.e.). Chrześcijanie byli wtedy skazywani pod pretekstem „ateizmu”, czyli nieskładania ofiar bogom. Zarzucano im również rzekomą wrogość wobec ludzi oraz tworzenie tajnych stowarzyszeń. Zarzuty sięgały absurdu. Chrześcijan pomawiano o grupowe orgie seksualne, rytualne zabijanie dzieci, kult genitaliów swego Mistrza, uprawianie zbrodniczej magii i czczenie osła.
Prześladowania były kontynuowane przez kolejnych władców.