Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Zespół stresu pourazowego (PTSD) jest psychicznym zaburzeniem, które występuje po intensywnym stresie (wywołanym traumatycznym wydarzeniem, zagrożeniem życia lub zabiciem innej osoby), a który nie jest możliwy do przyswojenia przez daną osobę. Czy na taki stres pourazowy mogli cierpieć rzymscy żołnierze walczący w starożytności?
Mianem „ostatniego Rzymianina” określano w historii najczęściej dowódcę w ostatniej znaczącej wygranej bitwie w historii Imperium Rzymskiego, na polach Katalaunijskich w 451 r. n.e. – Flawiusza Aecjusza.
Grecy nauczyli Rzymian nie tylko filozofii, ale także biesiadowania. Greckie sympozjony były naśladowane przez rzymskie elity, a stoły wprost uginały się pod potrawami, których przepych możemy poznać choćby dzięki zachowanej książce kucharskiej Apicjusza.
Niniejszy tekst ma na celu przybliżenie nieco symboliki, a także przyjrzenie się z bliższa jednej z najbardziej przerażających kar rzymskiego wymiaru sprawiedliwości. Poena cullei, czyli tak zwana kara worka, znana jest najpowszechniej jako ta, którą w starożytnym Rzymie ponosili ojcobójcy. Skazaniec był zaszywany w skórzanym worze wraz z towarzystwem czterech zwierząt – psa, małpy, węża oraz koguta. Następnie worek, wraz z żywą zawartością, wrzucano do rzeki. Lecz jest to tylko jedna z surowych twarzy rzymskiej sprawiedliwości, wymierzanej za sprawą poena cullei. Co wiemy o niej jeszcze?
Przeglądając listę rzymskich prowincji w większości nie ma się problemu z ich identyfikacją na współczesnej mapie, np. Galia to dzisiejsza Francja, Mezja to Bułgaria i Serbia, a Brytania to Anglia. Libia czy Egipt funkcjonują jako kraje o tej samej nazwie również w dzisiejszych czasach.
Gabinianie – taka nazwa przylgnęła do zgrupowania rzymskich najemników walczących dla egipskich królów – Ptolemeusza XII i Ptolemeusza XIII. Określenie to powstało od nazwiska namiestnika Syrii, Aulusa Gabiniusza który pozostawił w Egipcie część swoich oddziałów biorących udział w akcji odzyskania tronu dla Ptolemeusza XII.
W historii powszechnej utwierdziło się przekonanie, że Rzym został założony w 753 roku p.n.e. przez legendarnego króla Romulusa, który według Rzymian był synem Marsa – boga wojny oraz kapłanki bogini Westy, która wywodzić się miała z rodu samego Eneasza. Co do daty powstania Rzymu nie byli przekonani do końca sami starożytni. Co więcej, archeolodzy i badacze przeprowadzili swoje własne próby określenia, kiedy założono „Wieczne Miasto”.
Cesarz lekko podniósł się z tronu, a na jego czole pojawiła się długa, bruzdowata zmarszczka. Dworzanie z niepokojem spoglądali na Syna Niebos, który przez moment wyglądał bardziej na zdumionego niż oburzonego. Po chwili to jednak gniew przejął kontrolę nad monarchą.
Niemal każdy słyszał o Pompejach i Herkulanum – antycznych miastach które zostały pogrzebane pod warstwą popiołów Wezuwiusza – wulkanu który wybuchł w 79 roku n.e.
Początki cypryjskiego Nea Pafos sięgają okresu hellenistycznego, a jego pierwsze kamienne budowle powstały w IV wieku p.n.e. Badacze przyjmują że założycielem miasta mógł być król Pafos – Nikokles, bądź egipski władca – Ptolemeusz I, pod którego panowaniem znajdowały się tereny Cypru.
