Spuriusz Kasjusz Wecellinus jest to pierwsza osoba najstarszego okresu Republiki Rzymskiej, której istnienie jest poświadczone źródłowo. Trzykrotnie obejmował urząd konsula: w latach 502, 493 i 486 p.n.e. Według tradycji w czasie sprawowania swojej funkcji dowodził zwycięskim wyprawom przeciwko Sabinom, dzięki czemu zyskał tytuł magister equitum od dyktatora Tytusa Larcjusza.
Konsulat objął ponownie po okresie buntu plebsu na Awentynie. Związał swoje imię z traktatem przymierza podpisanym między Rzymianami a Latynami – Foedus Cassianum. Tekst dokumentu przechowywany był na Forum Romanum jeszcze za czasów Cycerona.
Podczas trzeciego konsulatu zorganizował wyprawę przeciwko Wolskom i Hernici, zmuszając tych ostatnich do podpisania układu rzymsko-latyńskiego.
Walczył o nadanie plebsowi prawa do posiadania ziemi zdobycznej, ale napotkał tu silny opór patrycjatu.
Zginął w 485 roku p.n.e., będąc osądzony za zdradę stanu.
