De Officiis jest to esej Cycerona podzielony na trzy księgi, w których Cyceron wyjaśnia swoją koncepcję najlepszego stylu życia; jak się powinien zachowywać prawdziwy Rzymian; i podkreśla potrzebę przestrzegania zobowiązań moralnych. Ponadto Cyceron skrytykował Cezara i jego dyktaturę.
Dzieło wielkiego mówcy powstało w 44 roku p.n.e., w cztery tygodnie. Był to jego ostatni rok życia i liczył wówczas 62 lata. Cyceron był w dalszym ciągu aktywnym politykiem, starając się przeciwdziałać rewolucyjnym zmianom jakie zachodziły w rzymskiej republice. Mimo jego wysiłków, systemu republikańskiego nie udało się ożywić nawet po zabójstwie Cezara. Sam Cyceron został na zlecenie Antoniusza zamordowany w 43 roku p.n.e.
Esej został napisany jako list do syna – Cycerona Młodszego – który studiował filozofię w Atenach. Sądząc jednak po formie miał on na celu pozyskać większą publiczność. Esej został opublikowany po śmierci Cycerona. Dzieło De officiis zostało scharakteryzowane jako próba zdefiniowania idealnej postawy obywatelskiej.
W dziele dostrzec można, jakie filozofie miały największy wpływ na Cycerona. Poza szkołą platońską, likejonem Arystotelesa czy stoikami, w dużym stopniu na Cycerona oddziaływał Panajtios, pochodzący z Rodos grecki filozof mediostiocki. W swoim traktacie Cyceron twierdzi, że brak praw politycznych psuje cnoty moralne oraz podkreśla, że prawo naturalne reguluje nie tylko ludzi, ale i bogów. Mówca zachęca także swojego syna do naśladowania natury i mądrości, a także do polityki oraz ostrzega przed przyjemnością i lenistwem. Esej Cycerona opiera się głównie na anegdotach, których jest znacznie więcej niż w innych jego dziełach. Ponadto wydaje się, że dzieło jest napisane mniej formalnym stylem, co może dowodzić, że Cyceron pisał je w pośpiechu. Michael Grant, brytyjski historyk stwierdził, że Cyceron musiał traktować De Officiis jako traktat swojego życia i arcydzieło.
