Kariera polityczna w starożytnym Rzymie przebiegała według ściśle ustalonego schematu, tzw. Cursus honorum. Pierwszym etapem było odbycie 10- letniej służby wojskowej w rzymskich legionach lub u boku generała, który był krewnym albo przyjacielem rodziny.
Nepotyzm nie był potępiany, ponieważ każda znacząca rodzina musiała podtrzymywać swój prestiż walcząc bohatersko w czasie wojny lub fundując budynki użyteczności publicznej. Członek takiej rodziny musiał utrzymywać wysoki poziom jej prestiżu, udowadniając swoją wartość i umiejętności w czasie wojny oraz wielkoduszność wobec państwa i obywateli w czasie pokoju. Dlatego nepotyzm zapewniał trwanie rodów.
Kandydaci na stanowiska urzędnicze w starożytnym Rzymie wybierani byli spośród osób o nienagannej reputacji swojej jak i rodziny z której pochodzili. Prawdą bowiem było, że członek takiej rodziny wychowywany był w poszanowaniu i poczuciu wartości chwały i musiał bezwzględnie za nią podążać. Nikt nie ośmieliłby się wyrzec tych wartości, nawet za cenę życia.
Kandydaci pochodzący z najstarszych rodów byli uprzywilejowani, ponieważ w propagandzie wyborczej mogli wykorzystywać zasługi swoich przodków.
