Tzw. „złoty okres cesarstwa” obejmował rządy cesarzy: Nerwy, Trajana, Hadriana, Antoninusa Piusa oraz Marka Aureliusza (lata 96-180 n.e.). Wówczas to wybór władcy następował poprzez desygnację osoby uważanej za najbardziej godną i odpowiednią, a było to możliwe z braku bezpośrednich spadkobierców.
Marek Aureliusz (przedostatni z dynastii Antoninów) miał jednak syna, którego nie uważał za godnego sukcesji. Niemniej nie mógł go nie desygnować, aby nie dopuścić do rozpętania się po jego śmierci rywalizacji o tron oraz wybuchu konfliktów i sporów.
Kasjusz Dion wspomina, że cesarz Marek był wyraźnie zawiedziony osobą Kommodusa, któremu zapewnił odpowiednią edukację i pomimo pokładania w nim nadziei nie był w jego opinii godny objęcia najwyższego urzędu w Imperium.
