Jeden z najlepiej zachowanych do naszych czasów rzymskich akweduktów znajduje się w Segowii, na północny zachód od Madrytu. Pomimo początkowego datowania na pierwszy wiek naszej ery, w roku 2016 opublikowano badania (analizujące znaleziska z roku 1998) wskazujące na ukończenie budowli w pierwszych dekadach drugiego wieku, za panowania cesarza Trajana lub Hadriana. Do czasów współczesnych nie zachowały się litery z brązu, mogące informować o dacie budowy i osobie projektanta.
Konstrukcja akweduktu opiera się na blokach granitowych, wykonano ją bez użycia zaprawy. Budowla składa się z pięciu prostych odcinków o łącznej długości 17 km. Na znacznym długości akwedukt składa się z pojedynczych łuków, dopiero na ostatnim, najwyższym odcinku dodano drugą warstwę. Przez stulecia akwedukt spełniał swoją funkcję (aż do XIX wieku), a od XV wieku budowla była kilkukrotnie odrestaurowana, z pomniejszymi zmianami w jej konstrukcji.
Na ostatnim odcinku w konstrukcji zostały umieszczone nisze, w których od XVI wieku znajdują się wizerunki Matki Boskiej i Świętego Stefana, a pierwotnie co najmniej jedna z nich przedstawiała Herkulesa, legendarnego założyciela Segowii. Zmodyfikowane zostały również łuki w początkowym odcinku akweduktu podczas pierwszej odbudowy (polegającej na naprawach szkód wyrządzonych przez Maurów), w kolejnych rekonstrukcjach starano się dochować wierności oryginałowi. W roku 1985 budowla została umieszczona na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Podstawowe liczby: szerokość w najszerszym punkcie podstawy – 3 m, wysokość w najwyższym punkcie – 28.5 m, spadek 1%, 167 łuków.
