Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Rozwój usług pocztowych w Rzymie nierozerwalnie związany jest z rozszerzaniem granic Imperium. Konieczność utrzymania łączności pomiędzy Senatem, a władzami na prowincji spowodowały, że w III wieku p.n.e. wprowadzono legationes liberare dla urzędników wyruszających na prowincje. Upoważniały one do rekwirowania wozów, zwierząt, korzystania z noclegów itp. Oczywiście nie trzeba dodawać, iż było to bardzo uciążliwe dla mieszkańców.
Gdzie nie spojrzymy, produkcje filmowe ukazujÄ… nam Å›wiat starożytnych Rzymian pozbawiony kolorów, a peÅ‚en biaÅ‚ych i beżowych posÄ…gów i budowli. Tak byÅ‚o chociażby w „Ben Hurze” (1959) Williama Wylera czy „Gladiatorze” (2000) Ridley’a Scotta. Z pewnoÅ›ciÄ… taki sposób ukazywania cywilizacji rzymskiej udowadniaÅ‚ jej potÄ™gÄ™ i rolÄ™ w ówczesnym Å›wiecie Å›ródziemnomorskim.
Starożytność obfituje w wiele barwnych postaci o interesujących życiorysach. Zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Nie brakuje mężów stanu, wojowników, wodzów, jak i oprawców, psychopatów i dewiantów. Jedną z takich postaci jest niewątpliwe Kaligula, a właściwie Gaius Iulius Caesar Germanicus.
Jest wielu ludzi w historii świata, których literatura skrzywdziła, bądź wypaczyła nam tych ludzi osąd, bądź też wytworzyła legendę, która w opinii społecznej trwa pomimo faktów. Porucznik Ordon nie zginął na reducie na Woli, lecz wiele lat później we Florencji, a średniowieczny wzorzec rycerza, Roland, zginął z rąk baskijskich górali, nie Arabów.
W Biblii – w LiÅ›cie do Rzymian czytamy:
CzytajÄ…c (lub oglÄ…dajÄ…c) przygody Asterixa na pewno nie raz spotkaliÅ›cie siÄ™ ze stwierdzeniem Obelixa: „Ale gÅ‚upi ci Rzymianie”. Okazuje siÄ™ jednak, że Rzymianie wcale nie byli tacy gÅ‚upi. Ich codzienne życie może nas czasem zaskakiwać, ale jak siÄ™ bliżej przyjrzeć… to wcale nie sÄ… dla nas tacy odlegli.
Na ziemiach polskich po zakończeniu okresu późno-lateńskiego (od ok. drugiej polowy do końca II wieku p.n.e) zaczyna się okres zwany rzymskim. Nazwany on został właśnie w ten sposób, ponieważ właśnie w tym okresie możemy zauważyć największy dotychczas wpływ cesarstwa rzymskiego na społeczeństwo polskich plemion słowiańskich.
Roku 79 n.e. góra Wezuwiusz (Vesuvio) nieoczekiwanie wznowiła działalność erupcyjną, pokrywając okolicę huraganem popiołów, lapilli, gazów trujących i materiałów erupcyjnych. W tym czasie potoki lawy zmieszanej z błotem spływały po stokach wulkanu.
Despotyzm Nerona wywoływał coraz większe niezadowolenie. Czasy panowania Nerona utkwiły w świadomości współcześnie żyjących mu ludzi jako okres wyjątkowego upadku moralności, uciemiężenia społeczeństwa i ekscentrycznych wybryków cesarza. Z osoby wrażliwej na piękno, poezję, teatr, stał się próżnym lubieżnikiem.
Wielki pożar w Rzymie (Magnum Incendium Romae) wybuchł dnia 19 lipca 64 roku n.e., kiedy to strawił dużą część miasta Rzym. Tacyt wspomina o szybkim rozprzestrzenieniu się pożaru, który trwał pięć i pół dnia, do 24 lipca. Iskra pojawić się miała w jednym ze sklepów z łatwopalną substancją1. Tylko cztery z czternastu dzielnic ówczesnego Rzymu uniknęły zniszczeń, trzy zostały kompletnie strawione przez ogień, zaś kolejnych siedem zostało poważnie zniszczonych.
