Rozdziały
W 49 roku p.n.e. Juliusz Cezar obległ wojska Pompejusza i jego samego w Brundyzjum, na południu Italii. Gnejusz Pompejusz potrzebował swoich statków, aby móc się ewakuować na Półwysep Bałkański.
Tło wydarzeń
Istnieje wiele różnych wersji historii powstania Brundyzjum. Według Strabona było ono kolonią założoną przez Kreteńczyków. Według mitologii miasto założył legendarny Diomedes. Jedno jest pewne. Brundyzjum zostało założone przez starożytnych Greków (w okresie greckiego panowania nosiło nazwę Brindisi).
Późniejsza nazwa „Brundyzjum” pochodzi od greckiego słowa oznaczającego głowę jelenia. Po wojnach punickich stało się ważnym portem i ośrodkiem handlu. Podczas wojny Rzymu ze sprzymierzeńcami otrzymało rzymskie obywatelstwo i zostało ustanowione przez Sullę „wolnym portem”.
Geneza starcia
Na początku wojny domowej w 49 roku p.n.e. senat nakazał Pompejuszowi bronić Italii przed nadciągającym Cezarem w nadziei, że ten zdoła wygrać nim Cezar wcieli do swej armii dodatkowe legiony. Jednak w Rzymie nie doceniono Cezara.
Nim Pompejusz zdołał zareagować Cezar już przekroczył Rubikon i zbliżył się niebezpiecznie do Rzymu. Pompejusz Wielki zorientował się, że nie zdoła obronić miasta w takiej sytuacji i zdecydował się uciec z Italii do Epiru gdzie zamierzał zebrać lojalne wobec siebie legiony i dopiero wtedy stanąć do walnej bitwy. Uciekając z Rzymu zabrał ze sobą m.in. skarb miasta i dwóch urzędujących konsulów: Lucjusza Korneliusza Lentulusa i Gajusza Klaudiusza Marcellusa. Cezar wbrew przewidywaniom nie zajął miasta tylko ruszył na południe za uciekającym Pompejuszem wciąż zwiększając liczebność swojej armii. Po drodze obległ i ostatecznie zdobył Korfinium.
Oblężenie
W momencie kiedy Cezar znalazł się pod murami Brundyzjum większość sił Pompejusza – w tym obaj konsulowie opuścili już miasto i popłynęli do Dyrrachium. W mieście pozostał jedynie Pompejusz z dwudziestoma kohortami. Cezar zaczął się obawiać, że Pompejusz zamierza uczynić z Brundyzjum swój przyczółek w Italii podczas gdy on w istocie czekał jedynie na statki mające go zabrać do Dyrrachium.
Aby odciąć miasto od świata zewnętrznego Cezar rozpoczął budowę blokady. Po bokach zatoki nakazał zbudować drewniane mola. Przestrzeń która pozostała pomiędzy nimi została zatarasowana dryfującymi drewnianymi konstrukcjami obsadzonymi przez legionistów. Pompejusz aby odblokować zatokę i umożliwić swojej flocie dostanie się do miasta nakazał zbudować na największych okrętach, które udało się znaleźć w porcie gigantyczne wieże. Wieże te wypełnione żołnierzami Pompejusza wysłano przeciwko blokadzie. Doszło do serii potyczek podczas której ludzie Cezara starali się dokończyć blokadę a ich przeciwnicy im w tym przeszkodzić. Podczas oblężenia Cezar wysłał kilku posłańców do miasta z propozycją rozejmu. Pompejusz odrzucił je wszystkie zasłaniając się tym, że nie mógł podjąć takiej decyzji bez zgody konsulów.
Oblężenie trwało już od dziewięciu dni kiedy do miasta powróciła flota Pompejusza. Udało jej się przełamać blokadę Cezara co umożliwiło przeprowadzenie ewakuacji. W ramach przygotowania do niej Pompejusz nakazał pobudować na ulicach miasta barykady i zatarasować bramy. Zostawił również na murach straż tylną składającą się z łuczników jego armii.
Ostatecznie ewakuacja zakończyła się sukcesem mimo jawnej wrogości ludności miasta, która zasygnalizowała Cezarowi początek ewakuacji. Cezar stanął przed sporym wyzwaniem. Aby zakończyć wojnę musiał natychmiast ruszyć za Pompejuszem. Jednak Cezar nie miał w okolicy statków. Musiałby wezwać okręty z Galii co spowodowałoby zwłokę na jaką nie mógł sobie pozwolić. Toteż zamiast tego zdecydował się uderzyć na Hiszpanię, gdzie znajdowały się wojska lojalne wobec Pompejusza. Rozpoczął tym samym kolejny etap wojny domowej.
