Aulus Korneliusz Celsus był rzymskim uczonym i encyklopedystą z I wieku n.e., znanym przede wszystkim jako autor dzieła De Medicina, jednego z najważniejszych źródeł wiedzy medycznej starożytności. Opisał on w swoim dziele różne metody leczenia chorób ogólnych, a w tym zalecał upuszczanie krwi (sanguis mittendus), jako działanie zapobiegawcze w przypadku przepełnienia organizmu nadmiarem „płynów”.
W starożytnej medycynie, zwłaszcza w tradycji grecko-rzymskiej, zdrowie człowieka opierało się na tzw. teorii czterech cieczy (humorów) – teoria humoralna. Według niej ciało zawierało cztery podstawowe płyny: krew, żółć żółtą, czarną żółć i flegmę, z których każdy odpowiadał za inne cechy fizyczne i psychiczne. Uważano, że równowaga między tymi cieczami warunkuje zdrowie, a ich nadmiar lub niedobór prowadzi do choroby.
Celsus, podobnie jak Hipokrates czy Galen, przyjmował tę teorię jako podstawę leczenia. Dlatego zalecał m.in. upuszczanie krwi, stosowanie środków przeczyszczających czy wymiotnych, aby przywrócić właściwe proporcje cieczy w organizmie. Leczenie polegało więc nie na zwalczaniu konkretnego patogenu, ale na przywróceniu wewnętrznej równowagi.
W starożytności upuszczanie krwi było zabiegiem wykonywanym mechanicznie, przez nacięcie żyły, zazwyczaj na ramieniu lub zgięciu łokcia.
