Rozdziały
Conimbriga była ważnym rzymskim ośrodkiem miejskim na terenie obecnej Portugalii. Mimo że miasto nie było największym w Portugalii, to z pewnością posiada najlepiej zachowane rzymskie zabytki. Naukowcy uważają, że do tej pory udało się odkryć jedynie 10% powierzchni antycznego ośrodka. Conimbriga znajduje się w okolicy miasta Condeixa-a-Nova, w środkowej Portugalii.
Podbój ziem Luzytanii przez Rzymian rozpoczął się w latach 138-136 p.n.e. pod dowództwem konsula Decymiusza Juniusza Brutusa Gallaikusa. Właśnie od tego momentu możemy mówić o integracji regionu z Republiką Rzymską oraz ewentualnym oddziaływaniu rzymskiej kultury na Conimbrigę.
Romanizacja Luzytanii następowała bardzo szybko, a samo miasto dobrze się rozwijało. Największy rozkwit miasto przeżywało za panowania Oktawiana Augusta (27 p.n.e. – 14 n.e.) i trwało przez cały I wieku n.e. W tym czasie Conimbriga została municypium, otrzymując nazwę Flavia Conimbriga w roku około 75-80 n.e. Miasto było zaludniane, a dużą część kolonistów stanowili mieszkańcy Italii, którzy zawierali małżeństwa z lokalnymi kobietami. Naukowcy oceniają populację miasta – bazując na pojemności lokalnego amfiteatru – na 10.600 osób.
Conimbriga była dobrze skomunikowana i połączona główną drogą (szeroka na 4 metry) z ówczesnym miastem nad Oceanem – Olisipo (obecna Lizbona). Szlak prowadził przez Braccara Augusta (obecna Braga), po Sellium (obecny Tomar) i Aeminium (obecna Coimbra). To właśnie główna brama miasta wychodziła na zachód, w kierunku Olisipo.
W początkach IV wieku n.e. miasto otrzymało nowe fortyfikacje obronne. Wraz jednak z upadkiem Cesarstwa Zachodnio-rzymskiego mamy do czynienia z podupadaniem miasta, które zostało opuszczone w średniowieczu.
Obecnie teren pozostałości Conimbrigi zajmuje muzeum (Museu Monográfico e Ruinas de Conímbriga), które pozwala obejrzeć naprawdę dużą ilość zabytków rzymskich oraz poznać historię miasta.
Zabudowa
Conimbriga była otoczona długim na 1,5 km murem, którego pozostałości zobaczyć możemy po dziś dzień. Główna droga wjazdowa była chroniona przez dwie wieże.
Badacze wyróżnili trzy fazy zabudowy w mieście:
- w I wieku p.n.e. – za panowania Oktawiana Augusta – powstało forum, na którym znalazły się portyk, bazylika, kuria, sklepy, łaźnie, akwedukt;
- w I wieku n.e. – za rządów dynastii flawijskiej – nastąpiła przebudowa forum, łaźni; jak i przekształcono przestrzeń miasta;
- w III wieku n.e. miasto zamknięto w nowych murach obronnych.
Z ziemi archeolodzy wydobyli dużą liczbę ruin po rezydencjach i domach mieszkalnych, które były wielokrotnie remontowane i sięgają nawet I wieku p.n.e. Po dziś dzień zobaczyć możemy przepiękne mozaiki podłogowe czy murale, które zdobiły rzymski domostwa. Zachowały się także liczne rzeźby.
Na terenie wykopalisk udało się odkryć pozostałości po trzech termach i słynnym systemie hypocaustum – rzymskiej metodzie podgrzewania podłogi. Zachowały się także kamienne fragmenty amfiteatru, który wykorzystywał naturalne ukształtowanie terenu. Udało się oszacować, że na widowni zasiąść mogło do 5000 ludzi.
