Wojny rzymskie

Wojna żydowska, nazywana także powstaniem w Judei, wybuchła w 66 roku n.e. i była próbą uniezależnienia się Żydów od władzy Cesarstwa Rzymskiego.

Wojen żydowsko-rzymskich, czyli serii buntów i powstań Żydów przeciwko Rzymowi było wiele i nigdy nie przyniosły Żydom pełnej suwerenności.

Powstanie Boudiki (60-61 n.e.) było największym zrywem Brytów przeciwko rzymskiej dominacji. Boudika doprowadziła do porozumienia między plemionami Brytów z terenu południowej i zachodniej Anglii i poprowadziła powstanie.

Mająca miejsce w latach 49-45 p.n.e., wojna domowa Cezara z Pompejuszem - dwoma wielkimi wodzami swoich czasów - nie była pierwszą, która trapiła państwo rzymskie. Z pewnością jednak była najsłynniejsza oraz zadecydowała o upadku Republiki oraz scaleniu władzy w rękach jednej osoby.

Powstanie Wercyngetoryksa (52 p.n.e.) było próbą uniezależnienia i wyzwolenia Galii spod panowania rzymskiego. Na czele buntu stanął Wercyngetoryks.

Inwazja Cezara na Brytanię w latach 55-54 p.n.e. była ambitną kampanią wojenną, która dowodziła, że dla tego wodza nie było rzeczy niemożliwych.

Podczas swojego konsulatu Juliusz Cezar zabiegał o powiększenie terytorium Rzymu na północy. W tym celu prowadził wojny galijskie.

Sertoriusz był rzymskim wodzem i politykiem żyjącym na przełomie II i I w. p.n.e., który przeciwstawił się rzymskiej machinie wojennej. Z racji na swoją przynależność do obozu popularów został zmuszony opuścić Rzym i finalnie stanął na czele plemion iberyjskich i stawiał opór w latach 80-73 p.n.e.

Rywalizacja króla Pontu Mitrydatesa VI z Rzymem w I wieku p.n.e. wynikała z chęci utworzenia regionalnego mocarstwa i wyparcia wpływów rzymskich przez Pont.

Wojna Rzymu ze sprzymierzeńcami, w latach 91-88 p.n.e., była konfliktem Rzymu z italskimi sprzymierzeńcami. W wyniku niej Italikowie otrzymali obywatelstwa.