Wojny rzymskie

Powstanie Wercyngetoryksa (52 p.n.e.) było próbą uniezależnienia i wyzwolenia Galii spod panowania rzymskiego. Na czele buntu stanął Wercyngetoryks.

Inwazja Cezara na Brytanię w latach 55-54 p.n.e. była ambitną kampanią wojenną, która dowodziła, że dla tego wodza nie było rzeczy niemożliwych.

Podczas swojego konsulatu Juliusz Cezar zabiegał o powiększenie terytorium Rzymu na północy. W tym celu prowadził wojny galijskie.

Sertoriusz był rzymskim wodzem i politykiem żyjącym na przełomie II i I w. p.n.e., który przeciwstawił się rzymskiej machinie wojennej. Z racji na swoją przynależność do obozu popularów został zmuszony opuścić Rzym i finalnie stanął na czele plemion iberyjskich i stawiał opór w latach 80-73 p.n.e.

Rywalizacja króla Pontu Mitrydatesa VI z Rzymem w I wieku p.n.e. wynikała z chęci utworzenia regionalnego mocarstwa i wyparcia wpływów rzymskich przez Pont.

Wojna Rzymu ze sprzymierzeńcami, w latach 91-88 p.n.e., była konfliktem Rzymu z italskimi sprzymierzeńcami. W wyniku niej Italikowie otrzymali obywatelstwa.

Pod koniec II wieku p.n.e. Italia znalazła się w wielkim zagrożeniu. Z północy nadciągały ogromne wojska germańskie, które mogły doprowadzić do upadku Rzym.

W dziejach państwowości rzymskiej wielokrotnie dochodziło do buntów najniżej usytuowanej warstwy społecznej. Niekiedy powstania były niezwykle groźne.

Piractwo było poważnym utrapieniem w czasach antycznych. Szczególnie złą sławą cieszyli się piraci z Cylicji, którym Rzym wypowiedział wojnę.

Wojny macedońskie toczyły się między Republiką Rzymską a państwem macedońskim o hegemonię na terenie Półwyspu Bałkańskiego.