Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
(16 p.n.e. - 16 n.e.)
Imperium Rzymskie przez większość swojego istnienia opierało swoje granice w Europie na dwóch wielkich rzekach: Renie i Dunaju. Poza tą granicą przez dłuższy czas pod rzymskim panowaniem były ziemie między źródłami tych dwóch rzek, tzw. Agrii Decumates oraz Dacja na obszarze dzisiejszej Rumunii.
(13-16 n.e.)
Po pogromie Warusa przesądni Rzymianie nie odbudowali już straconych legionów, ani nie zastosowali więcej ich numeracji. Jednakże nigdy nie zrezygnowali z odwetu za klęskę zadaną im przez Germanów. Rewanż na Germanach miał wziąć Germanik.
(17–24 n.e.)
Takfarynas był z pochodzenia Numidyjczykiem, który zdezerterował z rzymskich wojsk pomocniczych (auxilia) i w 17 r. n.e. wszczął wojnę w Afryce przeciw Rzymowi.
(21 n.e.)
Do antyrzymskiego powstania w Galii doszło za panowania Tyberiusza w 21 r. n. e., kiedy zadłużenie miejscowych arystokratów doprowadziło do wrzenia. Głównymi jego przywódcami byli dwaj nobile – Juliusz Florus z plemienia Trewerów i Juliusz Sakrowir z plemienia Eduów.
(43 n.e.)
W 43 roku n.e. nowo obrany cesarz Klaudiusz chcąc zalegalizować swoje rządy rozpoczął inwazję na niepodbitą Brytanię. Brytanię uważano ponadto za krainę szczególnie atrakcyjną, ze względu na liczne kopalnie i wielu niewolników. Głównym dowódcą operacji był był Aulus Plaucjusz.
(47 n.e. - ?)
Gnejusz Domicjusz Korbulon jest znany powszechnie jako zwycięski wódz kampanii armeńskiej w czasach Nerona. Stosunkowo mało znany jest czytelnikom wcześniejszy okres jego kariery wojskowej, obejmujący zarząd prowincją Germania Dolna (Germania Inferior) w czasach Klaudiusza.
(58–63 n.e.)
W roku 58 n.e. doszło rywalizacji między Rzymianami a Partami o wpływy w Armenii. W rezultacie wybuchła wojna rzymsko-partyjska (58–63 n.e.).
(60-61 n.e.)
Powstanie Boudiki (60-61 n.e.) było największym zrywem Brytów przeciwko rzymskiej dominacji. Boudika doprowadziła do porozumienia między plemionami Brytów z terenu południowej i zachodniej Anglii i poprowadziła powstanie.
66 n.e.
Powstanie żydowskie z lat 66-73/74 n.e. jest jednym z najciekawszych i najdłużej trwających konfliktów pierwszego wieku naszej ery. Możemy dokładnie prześledzić dzieje rebelii dzięki znakomitemu źródłu, które przetrwało do naszych czasów — Wojnie żydowskiej Józefa Flawiusza. Interwencja zbrojna legata Syrii Cestiusza Gallusa przeciwko buntownikom, opisana na kartach tego dzieła, miała zdusić opór powstańców w zarodku i przywrócić spokój w Judei. Wyprawa ta zakończyła się jednak, wbrew oczekiwaniom, bolesną dla Rzymian klęską i umocnieniem pozycji powstańców.
(66-135 n.e.)
Wojen żydowsko-rzymskich, czyli serii buntów i powstań Żydów przeciwko Rzymowi było wiele i nigdy nie przyniosły Żydom pełnej suwerenności.
