Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Pogrzeby rzymskie należały do najbardziej skomplikowanych i fascynujących w starożytnym świecie. Podobnie jak większość innych kultur, Rzymianie stworzyli te praktyki, aby oddać cześć zmarłym i zapewnić dobrą drogę w zaświaty.
Otyłość nie jest jedynie problemem współczesnego społeczeństwa. Ten problem dało się zauważyć szczególnie w okresie rozkwitu rzymskiej potęgi. Niestety, dobrobyt doprowadzał niektórych do zdrowotnej ruiny. I nie dotyczyło to jedynie mężczyzn, wśród których przedstawicielami dużego brzucha byli nawet rzymscy władcy (np. Witeliusz).
Małżeństwa w starożytnym Rzymie to sprawa co najmniej skomplikowana. Z wielu powodów – dość powiedzieć, że rzymskie prawo uznawało dwie formy zawarcia małżeństwa, przy czym jedna z nich (in manum, tj. kobieta przechodziła bezpośrednio pod władzę męża) dzieliła się jeszcze na trzy podkategorie. Co jednak w tej kwestii przysługiwało, spychanym niemal do końca V w. p.n.e. na drugi plan, plebejuszom i kto sprawił, że po latach usuwania się w cień w końcu wyszli spod towarzyskiego klosza?
Jedno z dzieł Lukiana z Samosat, O tańcu, poświęcone jest w całości właśnie tej rozrywce. Nic bardziej radosnego, a jednak nie przez wszystkich dobrze postrzegany. Już na wstępie wysunięto oskarżenie przeciw tańcom i samemu kunsztowi tanecznemu1.
Przegląd poszczególnych wypowiedzi w tekstach źródłowych ukazuje nam kwiecisty obraz stosunku męskiej części starożytnego społeczeństwa do kobiet. A jest on niezmiernie krytyczny i bardzo uszczypliwy. Ale zacznijmy dość aksamitnie…
W świecie grecko-rzymskim, a także żydowskim, kobiety miały mocno ograniczone prawa. Zdawali sobie z tego sprawę rzymscy juryści. Papinianus stwierdził wprost: W wielu przepisach naszego prawa pozycja prawna kobiet jest gorsza niż mężczyzn.
