Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Historia Rzymu w kanonie edukacyjnym nauczania historii zaczyna się od mitu założycielskiego od razu wkracza w czasy republiki. Okres królewski jest często pomijany milczeniem. Biorąc pod uwagę napięty grafik lekcji historii jest to zrozumiałe. Jednak okres królewski w historii Rzymu który trwał 244 lata, przygotował grunt a także utorował drogę pod dalsze podboje na półwyspie Apenińskim dosłownie i w przenośni.
Proces namiestnika Sycylii Gajusza Werresa o nadużycia finansowe w roku 70 p.n.e. jest najlepiej opisanym i przedstawionym źródłowo wydarzeniem ukazującym stopień korupcji urzędników rzymskich oraz wykorzystywania prowincji dla własnych egoistycznych potrzeb oraz chęci wzbogacenia się.
Po dziś dzień cesarz Neron jawi się nam jako bezwzględny i okrutny władca, który kazał wzniecić pożar1, aby uzyskać miejsce pod zabudowę dla pięknego „Złotego Domu” – luksusowej willi cesarskiej. Jaka była jednak prawda, co do pożaru?
Kiedy w 58 roku p.n.e. Juliusz Cezar rozpoczynał swoją kampanię wojskową w Galii, nikt nie spodziewał się, że Rzymianin na czele swoich legionów w ciągu zaledwie dwóch lat podbije praktycznie całą Galię. Na wieść o wielkim zwycięstwie Cezara w Galii Senat, na wniosek 2 pozostałych w stolicy triumwirów (Krassusa i Pompejusza) ogłosił ponad 2-tygodniowe modły dziękczynne; zorganizowano także igrzyska dla ludu rzymskiego.
W 50 roku p.n.e., Senat zdominowany przez Pompejusza Wielkiego kazał Juliuszowi Cezarowi powrót do Rzymu, rozwiązanie swojej armii oraz zakazał startowanie w wyborach na drugi konsulat. Działania te były wyraźnie podyktowane chęcią umniejszenia politycznej i wojskowej roli Cezara.
W końcowym okresie życia, Juliusz Cezar przygotowywał się do realizacji kilku ambitnych planów. W dużej mierze były to jedynie piękne marzenia, gdyż uwzględniając ówczesne realia polityczne i możliwości, nie mógł liczyć, że je finalnie zrealizuje.
W ciągu IV w. n.e. cesarstwo rzymskie przechodziło liczne przeobrażenia. Koniec wojen zaczepnych spowodował brak podaży niewolników na terenie Imperium. Liczba vernae (niewolników nie zakupionych, a wychowanych w obrębie gospodarstwa) rosła.
Relacje między Rzymianami a Żydami był niezwykle intensywne na przestrzeni wieków. Początkowo stosunki opierały się na handlu i kulturze. Wraz jednak z ekspansją Rzymu relacje uległy zaognieniu.
Edykt mediolański (Edictum Mediolanense) był to edykt ogłoszony wspólnie przez cesarza zachodniej części Imperium Rzymskiego Konstantyna Wielkiego oraz cesarza wschodniej części Licyniusza w 313 roku n.e. w Mediolanie. Zaprowadzał wolność wyznania wiary w Cesarstwie Rzymskim.
Przestrzeń publiczna i prywatna antycznych Rzymian przepełniona była wizerunkami męskiego przyrodzenia. Dowodem na to są zachowane rzymskie graffiti, mozaiki, rzeźby, freski, dzwonki wietrzne czy naszyjniki.
