Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Po dziś dzień cesarz Neron jawi się nam jako bezwzględny i okrutny władca, który kazał wzniecić pożar1, aby uzyskać miejsce pod zabudowę dla pięknego „Złotego Domu” – luksusowej willi cesarskiej. Jaka była jednak prawda, co do pożaru?
Kiedy w 58 roku p.n.e. Juliusz Cezar rozpoczynał swoją kampanię wojskową w Galii, nikt nie spodziewał się, że Rzymianin na czele swoich legionów w ciągu zaledwie dwóch lat podbije praktycznie całą Galię. Na wieść o wielkim zwycięstwie Cezara w Galii Senat, na wniosek 2 pozostałych w stolicy triumwirów (Krassusa i Pompejusza) ogłosił ponad 2-tygodniowe modły dziękczynne; zorganizowano także igrzyska dla ludu rzymskiego.
W 50 roku p.n.e., Senat zdominowany przez Pompejusza Wielkiego kazał Juliuszowi Cezarowi powrót do Rzymu, rozwiązanie swojej armii oraz zakazał startowanie w wyborach na drugi konsulat. Działania te były wyraźnie podyktowane chęcią umniejszenia politycznej i wojskowej roli Cezara.
W końcowym okresie życia, Juliusz Cezar przygotowywał się do realizacji kilku ambitnych planów. W dużej mierze były to jedynie piękne marzenia, gdyż uwzględniając ówczesne realia polityczne i możliwości, nie mógł liczyć, że je finalnie zrealizuje.
W ciągu IV w. n.e. cesarstwo rzymskie przechodziło liczne przeobrażenia. Koniec wojen zaczepnych spowodował brak podaży niewolników na terenie Imperium. Liczba vernae (niewolników nie zakupionych, a wychowanych w obrębie gospodarstwa) rosła.
Relacje między Rzymianami a Żydami był niezwykle intensywne na przestrzeni wieków. Początkowo stosunki opierały się na handlu i kulturze. Wraz jednak z ekspansją Rzymu relacje uległy zaognieniu.
Edykt mediolański (Edictum Mediolanense) był to edykt ogłoszony wspólnie przez cesarza zachodniej części Imperium Rzymskiego Konstantyna Wielkiego oraz cesarza wschodniej części Licyniusza w 313 roku n.e. w Mediolanie. Zaprowadzał wolność wyznania wiary w Cesarstwie Rzymskim.
Przestrzeń publiczna i prywatna antycznych Rzymian przepełniona była wizerunkami męskiego przyrodzenia. Dowodem na to są zachowane rzymskie graffiti, mozaiki, rzeźby, freski, dzwonki wietrzne czy naszyjniki.
Po śmierci Aleksandra Sewera w 235 roku n.e., ostatniego członka dynastii syryjskiej, w Imperium Rzymskim nastąpił kryzys gospodarczy i polityczny. Przyjęło się go określać terminem „kryzys III wieku” i trwał aż do objęcia rządów przez Dioklecjana w 284 roku n.e. W tym czasie Cesarstwo Rzymskie, stale destabilizowane wewnętrzną walką o władzę, musiało bronić granic przed atakami ościennych ludów i państw.
Dnia 13 grudnia 115 roku n.e.1 w Antiochii miało miejsce niezwykle silne trzęsienie ziemi. Obecne szacunki podają siłę 7,5 w skali Richtera oraz 11 stopni według skali Mercallego. Antiochia i okolica zostały doszczętnie zniszczone. Na domiar wszystkiego trzęsienie spowodowało lokalne tsunami, które istotnie uszkodziło port w Caesarea Maritima w Judei (obecny Izrael).
