Statylia Messalina była trzecią i ostatnią żoną cesarza Nerona. O jej osobie wiemy niewiele. Nie przekazała nam bowiem historia dokładnej daty jej urodzin, ani śmierci. Przypuszcza się, że Statylia Messalina urodziła się prawdopodobnie w 35 roku n.e. Prawdą natomiast jest to, że wywodziła się z rodu senatorskiego, który cieszył się znakomitą sławą. Była prawnuczką Tytusa Statyliusza Taurusa, który był wybitnym dowódcą i konsulem za czasów panowania cesarza Augusta. Statylia Messalina miała czterech mężów. Z powodu niedostatecznych informacji w źródłach historycznych, z imienia znamy tylko jednego – Attyka Westynusa. Attyk Westynus w 65 roku n.e. był konsulem, a zarazem jednym z najbliższych przyjaciół cesarza Nerona. Przyjaźń ta nie trwała jednak zbyt długo, ponieważ Attyk Westynus „poznaną na wylot ospałość cesarza lekceważył, a ten się zuchwalstwa przyjaciela obawiał, często wyszydzany przez niego w gryzących dowcipach, które gdy dużo zawierają prawdy, gorzkie po sobie zostawiają wspomnienie”1. Rozgoryczenie, nienawiść ze strony Nerona osiągnęły swoje apogeum, kiedy Attyk Westynus „Statylię Messalinę w małżeństwo pojął, choć dobrze wiedział, że wśród jej gachów także się Cezar znajduje”2.
W tym też samym czasie wykryto spisek Pizona, którego celem było pozbawienie życia i odsunięcie od władzy cesarza Nerona. Spisek ten, jak podają nam źródła historyczne, został szybko wykryty, ponieważ jeden ze spiskowców zdradził wszystkich biorących w nim udział. Z rozkazu Nerona zostali oni pozbawieni życia. Spisek ten natomiast stał się dla samego Nerona dobrą okazją, aby pozbyć się Westynusa, męża Statyli Messaliny. Korzystając z okazji Neron wysłał do domu Attyka Westynusa kohortę żołnierzy, a następnie rozkazał zająć cały jego majątek. Według Tacyta w tym dniu, kiedy Attyk Westynus wypełnił wszystkie „obowiązki konsula i wydawał uroczystą ucztę, czy to że niczego się obawiał, czy też by ukryć obawę, kiedy wkroczyli żołnierze, mówiąc, że wzywa go trybun. Ów niezwłocznie wstaje i naraz wszystko ulega przyspieszeniu: zamykają go w sypialni, pod ręką jest lekarz, przecina mu żyły, jeszcze krzepkiego wnosi do łaźni, zanurza w ciepłej wodzie; on przy tym słowa nie wyrzekł, aby się na swój los użalić”3. Dopiero późną nocą Neron rozkazał wypuścić współbiesiadników uczty Attyka Westynusa, mówiąc, „że dość im pokuty za ucztę konsularną”4.
Pozbawiając życia Attyka Westynusa, Neron usunął jedyną przeszkodę, która stała mu na drodze do małżeństwa ze Statylią Messaliną. Ślub Cesarza Nerona ze Statylią odbył się na początku 66 roku n.e. W ten oto sposób Statylia została trzecią żoną Nerona. Po ślubie otrzymała tytuł Augusty. Nigdy nie dochowali się potomstwa. W 67 roku n.e. Statylia Messalina towarzyszyła Neronowi w podróży do Grecji, gdzie cesarz ogłosił wolność Greków.
W kwietniu 68 roku n.e. Neron został opuszczony przez wszystkich. W wyniku takiego przebiegu zdarzeń popełnił samobójstwo. Jego następcy oszczędzili jednak zarówno jego żonę, jak i jej cały majątek. Wynikał to z tego, iż następcy Nerona – Galba, Othon, oraz Witeliusz – pochodzili z tych samych kręgów senatorskich co Statylia Messalina. Jak podaje nam Swetoniusz, cesarz Otho miał zamiar poślubić Statylię. Przeszkodził mu w tym jego następca Witeliusz, który go pokonał. W wyniku przegranej Otho zdecydował się na śmierć samobójczą. Wcześniej jednak napisał list do „wdowy po Neronie, którą miał zamiar poślubić, polecając jej swoje popioły i pamięć”5.
Nie znamy szczegółowo dalszych losów życia, ani dokładnej daty śmierci Statylii Messaliny. Źródła historyczne do których mamy dostęp, wspominają nam tylko, że żyła ona jeszcze po 69 roku n.e.
