Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Zamordowanie Kommodusa pod koniec roku 192 n.e. zakończyło panowanie dynastii Antoninów i z pewnością najlepszy okres istnienia imperium rzymskiego. Jego następcą został Pertynaks, szanowany senator i sprawny wódz Marka Aureliusza, którego wybrali spiskowcy. Nieszczęśliwie jednak, dyscyplina finansowa i wewnętrzna jaką starał się zaprowadzić Pertynaks w Rzymie doprowadziła do jego zamordowania przez pretorianów w marcu 193 roku n.e.
Zachowana czaszka gladiatora z widocznymi śladami po uderzeniu trójzębem. Broń ta stosowana była przez retiarusa – lekko opancerzonego wojownika, który posiadał także sieć, którą rzucał na przeciwnika, aby go skrępować. Najczęściej jego rywalem był murmillo – ciężko opancerzony piechur, który posiadał hełm oraz dużą tarczę.
Defrutum (lub carenum lub sapa) był to sok z winogron (tzw. moszcz), który gotuje się z przyprawami aż zgęstnieje i nabierze słodkiego smaku. Tak przygotowana substancja służyła w antycznym Rzymie za słodzik.
Wibia Perpetua żyła na przełomie II i III wieku n.e. Pochodziła z bogatego domu rzymskiego, a jej rodzice wyznawali różne wyznania: ojciec był poganinem, matka chrześcijanką. Wibia do historii przeszła jako męczennica chrześcijańska z Kartaginy.
Państwo rzymskie przed, w trakcie i po podboju/podporządkowaniu sobie nowych terenów zawsze starało się znaleźć lokalne elity, które gotowe były współpracować z Rzymianami.
Imperium rzymskie było państwem niezwykle otwartym na migrację wewnętrzną; dodatkowo prowadziło relokację oddziałów (zwłaszcza wojsk pomocniczych) na tereny dalekie od ojczystych stron. Dowodem na to są zachowane m.in. kamienie nagrobne żołnierzy i osób powiązanych z wojskiem stacjonujących w okolicach muru Hadriana.
Hannibal – w trakcie inwazji na Italię, w trakcie II wojny punickiej – zabrał ze sobą 37 słoni, z czego ciężkich warunków i surowej zimy nie przetrwało 10 zwierząt. Pozostałe słonie wykorzystał podczas bitwy pod Trebią1. Po tej bitwie z ran i wyziębienia padła reszta słoni, poza jednym – o imieniu Surus.
Polibiusz przeszedł do historii jako grecki historyk, który po pobycie w niewoli rzymskiej, dostał się pod protekcję konsula Lucjusza Emiliusza Paulusa, a potem brał udział w ważniejszych operacjach wojskowych Rzymian w połowie II wieku p.n.e., a w tym w pokonaniu Kartaginy i zburzeniu miasta. Polibiusz w swoich „Dziejach” opisuje historię Rzymu w latach 264-146 p.n.e., ukazując rzymski ustrój jako przykład greckiego ideału „mieszanej konstytucji”.
Gajusz Werres był przykładem niegodziwego i chciwego namiestnika rzymskiego, który w trakcie pełnienia swojego urzędu (73-71 p.n.e.) na Sycylii dopuścił się niezliczonej ilości kradzieży dzieł sztuki, oszustw podatkowych czy spekulowania cenami zboża.
Po dziś dzień wydaje się nam, że to Juliusz Cezar jako pierwszy Rzymianin zdołał sięgnąć po niemal nieograniczoną niczym władzę w republice rzymskiej. Prawda jest jednak taka, że w roku 82 p.n.e. to Lucjusz Korneliusz Sulla, po zdobyciu Rzymu, przejął pełnię władzy w państwie.
