Ambrozjusz Teodozjusz Makrobiusz (Ambrosius Theodosius Macrobius) był to rzymski pisarz (jednak nierzymskiego pochodzenia, prawdopodobnie Grek) i filozof neoplatoński, żyjący i tworzący na przełomie IV i V wieku n.e.
Nie mamy pewności co do wielu aspektów życia Makrobiusza – istnieje wiele spekulacji i teorii co do niego. Na początku „Saturnaliów” twierdzi że urodził się sub alio ortos caelo („pod obcymi niebiosami”). Uważa się że był Grekiem, który mógł się urodzić na ziemiach Afryki Północnej, np. Egiptu.
Swoje najważniejsze dzieła zadedykował swojemu synowi, Eustachiuszowi. Z kolei na podstawie jego twórczości, naukowcy wywnioskowali że był poganinem.
Najważniejszym dziełem Makrobiusza są liczące siedem ksiąg Saturnalia, quasi-encyklopedia napisana w formie dialogu. W serii rozmów między znakomitymi Rzymianami przeprowadzonych w domu Vettiusa Praetextata z okazji święta Saturnaliów Makrobiusz zawarł wiele informacji z dziedziny m.in. historii, mitologii i filologii.
Pierwsza księga poświęcona jest zapytaniu co do pochodzenia święta Saturnaliów i festiwali ku czci Janusa – to prowadzi z czasem do dyskusji nad rzymskim kalendarzem. Drugi tom zaczyna się kolekcją dowcipnych i krótkich opowiadań, które doceniają chociażby Cycerona i Oktawiana Augusta. Księga trzecia, czwarta i szósta poświęcone są Wergiliuszowi i jego dziełom, Homerowi, wczesno rzymskim i greckim pisarzom. Siódma księga poświęcona jest psychologicznej dyspucie.
Makrobiusz był także autorem cenionego w okresie średniowiecza komentarza do „Snu Scypiona” (Commentarii in Somnium Scipionis) z De republica Cycerona, rozważającego zagadnienie duszy w duchu filozofii neoplatonizmu. Z trzeciego znanego nam dzieła Makrobiusza, rozprawy gramatycznej De differentiis et societatibus Graeci Latinique verbi, zachował się tylko wyciąg zrobiony w IX wieku przez Jana Szkota Eriugenę.
