Antinous był to grecki młodzieniec z Bitynii (urodził się w Claudiopolis – obecne miasto Bolu, w Turcji), który gdy skończył 12 lat został przygarnięty przez dwór Hadriana. Cesarz Hadrian spotkał go w trakcie swych licznych podróży i zachwyciwszy się jego urodą, uczynił go swoim kochankiem.
Hadrian poznał chłopca w 123 roku n.e., a jego ulubieńcem stał się w roku 128 n.e. Młodzieniec towarzyszył cesarzowi w licznych podróżach, jako osobista świta, m.in. do Aten czy Libii. Nie było dużą tajemnicą, że Antinous był kochankiem cesarza Hadriana, co aprobowała także sama cesarzowa Vibia Sabina (jej związek z Hadrianem miał charakter formalny, pozbawiony uczuć).
We wrześniu/październiku roku 130 n.e., w trakcie podróży flotą po Nilu, niespodziewanie Antinous zmarł w tajemniczych okolicznościach. Istniało wiele podejrzeń co do jego śmierci, od przypadkowego utonięcia; powikłań po kastracji (wykonanej ponoć na prośbę Hadriana); po złożenie z siebie ofiary, w celu uleczenia długo już chorującego Hadriana.
Niezależnie od przyczyn zgonu, utrata kochanka bardzo zabolała Hadriana. W 137 n.e. Hadrian założył w tym miejscu miasto – Antinopolis, zaś Antinousa ogłosił herosem, wznosił ogromne świątynie i urządzał igrzyska na jego cześć. Najważniejsza świątynia stała w Mantinei w Arkadii. Ponadto kazał wykonywać ogromne ilości rzeźb i portretów kochanka. Kult Antinousa przetrwał aż do czasu upadku Rzymu, jednak często spotykał się z krytyką zarówno ze strony chrześcijan jak i osób wierzących w tradycyjne bóstwa Rzymian.
Wizerunki Antinousa przedstawiano w rzeźbie, na monetach oraz gemmach jako ideał młodzieńczej piękności. Do dziś zachowało się wiele wizerunków Antinousa.
