Boudika, której imię oznacza Zwycięstwo (znana również jako Budyka lub Boadicea), była celtycką królową, która w 60 lub 61 r. n.e. zbuntowała się przeciwko rzymskiej władzy w starożytnej Brytanii. Z informacji uzyskanych na jej temat od starożytnych historyków rzymskich – Tacyta i Cassiusa Dio wynika, że niewiele wiadomo na temat wcześniejszego życia tej celtyckiej władczyni.
Przypuszcza się, że Boudika przyszła na świat w elitarnej rodzinie, w miejscowości Camulodunum (obecnie Colchester), w połowie lat 30-tych n.e. W wieku lat 18 Boudika poślubiła Prasutagusa, króla plemienia Icenów (obecnie terytorium Wschodniej Anglii). Kiedy Rzymianie dokonali w 43 roku n.e. podboju Anglii Południowej większość plemion celtyckich została zmuszona do poddania się rzymskiej władzy i płacenia trybutu, wyjątkiem był król Prasutagus, któremu pozwolono kontynuować rządy jako sprzymierzeniec Cesarstwa Rzymskiego. Taki stan rzeczy trwał do roku 60 n.e. tj. do śmierci Prasutagusa, który nie pozostawił po sobie męskiego dziedzica. Wówczas terytorium plemienia Icenów zostało wcielone do imperium rzymskiego a majątek Prasutagusa uległ konfiskacie.
Kolejnym upokorzeniem rodziny zmarłego króla były dokonanie publicznej chłosty jego żony Boudiki i gwałtu na jej dwóch córkach. Według Tacyta ten ostatni akt przemocy sprawił, że Boudika publicznie zapowiedziała dokonanie rychłej zemsty na Rzymianach. Królowa miała rzekomo powiedzieć: „Nie ma nic gorszego od dumy i arogancji rzymskiej, zbezczeszczą naszych bożków i skalają nasze dziewice. Wygram walkę lub zginę, to jest to co powinnam uczynić jako kobieta”. Podobnie jak inne celtyckie kobiety Boudika szkoliła się w charakterze wojowniczki, włączając w to opanowanie różnych technik walki i używanie broni. Obietnica zemsty została niebawem wcielona w życie. Przejawem tego był wybuch rebelii pod wodzą Boudiki, skierowanej przeciwko zarządcy prowincji Gajusowi Swetoniuszowi Paulinusowi, prowadzącemu kampanię wojenną w Walii. Po pokonaniu rzymskiego 9 Legionu siły królowej zniszczyły Camulodunum, masakrując tamtejszych mieszkańców i kapitana rzymskiej Brytanii. Podobny los spotkał Londyn i Verulamium (obecnie St. Albans).
W międzyczasie z Walii powrócił Swetoniusz, który natychmiast sformował wojsko aby stawić czoło rebeliantom. Miejsce konfrontacji sił rzymskich z rebeliantami pozostaje bliżej nieznane (bierze się pod uwagę obszar od Londynu po Northamptonshire). Rzymianie ostatecznie pokonali Brytyjczyków kosztem bardzo wysokich strat własnych, natomiast Boudika i jej córki by uniknąć schwytania przez wrogów prawdopodobnie zażyły truciznę. Według Tacyta łączna liczba Rzymian i ich sprzymierzeńców pokonanych przez rebeliantów pod wodzą Boudiki wynosi około 70.000. Choć bunt Boudiki ostatecznie zakończył się klęską, a Rzymianie nadal kontrolowali terytorium Brytanii aż do 410 r. n.e., Boudika po dziś dzień uznawana jest za narodową bohaterkę i przykład walki o sprawiedliwość i niepodległość.
