Późno-rzymski Codex Theodosianus, będący zbiorem rzymskich praw, wspomina że rzymski żołnierz powinien być wyposażony w buccellatum ac panem, vinum quoque atque acetum, sed et laridum, carnem verbecinam, czyli „suchar i chleb, także wino i ocet, ale także bekon i baraninę” (VII.4.6). Suchar, ocet i baranina miały wystarczyć na dwa dni, a potem żołnierz miał korzystać z chleba, wina i bekonu.
Suchar (bucellatum) był prostym ciastkiem zrobionym z mąki, soli i wody, o dużej twardości, pieczony dwukrotnie w niskiej temperaturze, przez długi czas, tak aby mieć pewność że żadna wilgoć nie dostanie się do środka. Takie pożywienie było idealne w wojsku, gdzie można było spodziewać się niekorzystnych warunków pogodowych. Od nazwy suchara wzięło się nawet używane określenie bucellarii.
Bucellatum jedzono na sucho, maczając w winie posca – popularnym greko-rzymskim trunku będącym mieszanką wina, octu, wody oraz ziół – lub gulaszu.
Do przygotowania rzymskiego sucharka potrzebne będą:
- 350g mąki razowej
- 75ml wody
- 1 łyżeczka soli
- 10g masła lub 1 łyżka stołowa oliwy z oliwek
Wymieszać mąkę, sól i masło. Następnie dodać wody, ubijając w trakcie, aby stworzyć ubite ciasto (suchar musi być finalnie bardzo suchy). Rozwałkować ciasto i odcisnąć okrągłe (źródła podają, że rzymskie sucharki były okrągłe) kształty. Porobić dziurki w cieście umożliwiając dojście powietrzu i ujście wilgoci. Położyć ciastka na tacy i wstawić do rozgrzanego do 120°C pieca. Piec sucharki przez 2, 5 h, w trakcie przekładając je. Następnie zostawić ciastka w piekarniku na kilka godzin, aby ostygły. Jeśli suchary nie są do końca suche, piec do osiągnięcia oczekiwanego rezultatu.
