Bogaty dobytek architektoniczny starożytnych rzymian znajduje odzwierciedlenie na całym terenie dawnego imperium. Największa kiedykolwiek zbudowana świątynia rzymska znajduje się na terenie dzisiejszego Libanu, w dolinie Bekaa – jest to świątynia Jowisza w Heliopolis (dzisiejszy Baalbek)
Świątynia Jowisza w Heliopolis powstawała przez ponad dwa stulecia a jej budowa rozpoczęła się już w pierwszym wieku p.n.e. Ukończona została dopiero za panowania Filipa Araba, kiedy kompleks został uzupełniony o propyleje i heksagonalny dziedziniec. Sama świątynia w formie perypteru znajdowała się na podwyższeniu i składała się z 54 kolumn korynckich o średnicy niemalże 2.5 metra wysokich na prawie 20 metrów – po 10 z przodu i z tyłu oraz po 19 na każdym z boków. Do czasów dzisiejszych z powodu trzęsień ziemi pozostało jedynie sześć kolumn, na skutek jednego z takich wstrząsów trzy kolumny przewróciły się pod koniec osiemnastego wieku.
W podstawie świątyni znajdują się jedne z największych kamieni użytych do celów budowlanych – trzy z nich ważą około 800 ton każdy. Ponadto w kamieniołomie oddalonym o 800 metrów znajdują się nie do końca oddzielone od podłoża kamienie o wadze 1000 i 1200 ton. Do dziś nie jest znany dokładny sposób w jaki kamienie zostały przeniesione i ustawione na swoich miejscach, wiadomo jedynie, że transport z kamieniołomu był o tyle uproszczony, że znajdował się on powyżej podstawy kompleksu świątynnego.
Przed świątynią znajduje się prostokątny dziedziniec z ołtarzem ofiarnym i basenami do ablucji. Otoczony był portykiem z niszami na posągi oraz kolumnadą składającą się z 84 kolumn – część z nich została rozkradziona w różnych epokach i użyta do budowy świątyni Mądrości Bożej a także Meczetu Sulejmana w Stambule. Poniżej podwyższenia, obok świątyni Jowisza znajduje się także lepiej zachowana świątynia Bachusa z drugiego wieku n.e. W niewielkiej odległości odnaleźć można również małą świątynię poświęconą Wenus z trzeciego wieku n.e., dziś oddzieloną od reszty kompleksu boczną drogą.
