Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Optymaci byli frakcją polityczną w późnej Republice Rzymskiej, która wyłoniła się z konfliktów między senatem a popularami, frakcją stojącą po stronie ludu. Termin „optymaci” pochodzi od łacińskiego optimates, co oznacza „najlepsi”, „najznakomitsi”, a ich celem było obrona tradycyjnych wartości i interesów senatu oraz arystokracji. Optymaci przeciwstawiali się reformom, które mogłyby zwiększyć wpływy szerokich mas ludności kosztem władzy i prestiżu rzymskich elit.
Foedus, czyli przymierze lub traktat, było jednym z najważniejszych narzędzi dyplomatycznych starożytnego Rzymu. W okresie wczesnej Republiki Rzym korzystał z foedera, aby zabezpieczać sojusze i stabilizować swoje wpływy polityczne w Italii oraz na obrzeżach rosnącego państwa. Były to formalne umowy zawierane z innymi miastami, państwami i ludami, które regulowały obowiązki, przywileje oraz relacje między stronami.
W dziełach Cycerona (106 – 43 p.n.e.) , jednego z najważniejszych filozofów i polityków starożytnego Rzymu, państwo (res publica) stanowiło przede wszystkim wspólnotę obywateli. Jego podejście do polityki i państwa było mocno zakorzenione w pojęciu wspólnego dobra, które nazwał res populi – sprawą ludu.
W republice rzymskiej, Senat był jednym z najważniejszych ciał politycznych, pełniącym kluczową rolę w kształtowaniu prawa i polityki. Na jego czele stał princeps senatus. Tytuł ten nie oznaczał formalnej władzy, ale przynosił ogromny prestiż i wpływy polityczne. Kim był princeps senatus, jakie pełnił funkcje i dlaczego ten tytuł miał tak duże znaczenie w ustroju republikańskim Rzymu?
Rzymska republika słynie z bogatego systemu politycznego, który przez stulecia wykształcił skomplikowaną strukturę władzy. W sercu tego systemu rywalizowały ze sobą różne stronnictwa polityczne, z których najbardziej znane to optymaci (optimates) i popularzy (populares). Podczas gdy optymaci reprezentowali interesy arystokracji, popularzy stali się rzecznikiem plebejuszy oraz tych, którzy byli marginalizowani przez tradycyjne elity.
Katon Starszy, nieustępliwy obrońca rzymskich wartości, zasłynął m.in. swoim sprzeciwem wobec uchylenia lex Oppia. To właśnie wtedy, w jednej z pierwszych masowych demonstracji kobiet w historii Rzymu, Rzymianki zebrały się na Kapitolu, aby domagać się zniesienia ograniczeń dotyczących luksusu. Katon, wierny starożytnym tradycjom, stał na czele obozu przeciwników.
Przegrana przez optymatów bitwa pod Filippi (43 p.n.e.) na dalekiej północy Grecji położyła kres marzeniom o przywróceniu republiki. Brutus i Kasjusz nie żyli, a niedługo potem ścięta Cyceronowi głowa zawisła na rzymskim rostrach. Do cesarstwa droga wiodła przez Akcjum (31 p.n.e.) i zwycięstwo Augusta, a może jeszcze wtedy Gajusza Oktawiana, nad Antoniusza i Kleopatrą.
Od początku rzymskiej państwowości ogromną rolę odgrywały różnego rodzaju zgromadzenia ludności. Nosiły one różne nazwy – komicja trybusowe, komicja centurialne, komicja kurialne. Ich kształt i kompetencje ewoluowały w czasie, więc nie chcę tutaj wdawać się w nadmierne szczegóły, i będę dalej nazywał je ogólnie zgromadzeniami ludowymi.
Agrypina Młodsza zasłynęła m.in. jako matka Nerona. Była córką Germanika – znakomitego wodza rzymskiego i Agrypiny Starszej. Urodziła się w około 16 roku n.e. w mieście położonym nad Renem. Mężem, którego poślubiła w wieku 13 lat, został Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus.
Która wersja Rzymu jest dla Was bardziej interesująca: republika czy cesarstwo? Z jednej strony surowość obyczajów, a z drugiej – rozpasanie i dekadencja cesarzy. Tu wojskowy geniusz Scypiona Afrykańskiego, moralność Katona i błyskotliwe mowy Cycerona, a tam – Kaligula, Neron i plejada innych cesarzy o mniej lub bardziej zwichrowanej psychice.
