W starożytnym Rzymie wilczyca (lupa) była synonimem ladacznicy. Stąd wziął się lupanar – synonim domu publicznego. Termin wywodzi się jeszcze z legendy o Romulusie i Remusie.
Acca Larentia, żona pasterza Faustulusa, który znalazł chłopców, wykarmiła ich i wychowała. Późniejsi historycy rzymscy (m.in. Tytus Liwiusz), opierając się na motywie zastąpienia przez nią wilczycy i zracjonalizowania legendy, uczynili z niej prostytutkę, którą pasterze określali terminem „lupa” (dosłownie „wilczyca”, ale potocznie „kurtyzana”). Acca Larentia utraciła swój majątek zarobiony w lupanarze. Stąd też łacińskie lupa oznacza wilczycę, jak i prostytutkę.
Na koniec warto nadmienić, że słynna rzeźba wilczycy karmiącej Romulusa i Remusa nie pochodzi w całości z jednego okresu. Z pewnością bliźnięta są późniejszym dodatkiem, wykonanym w XV wieku, specjalnie dla zobrazowania mitu założycielskiego. Kopie tej rzeźby można znaleźć na całym świecie, w głównej mierze dlatego, że Benito Mussolini rozdawał je na prawo i lewo – jako dowód podtrzymania tradycji rzymskich.
