Wyspy Kanaryjskie, znajdujące się na Oceanie Atlantyckim u wybrzeży Afryki, z pewnością były znane cywilizacjom antycznym obszaru Morza Śródziemnego. Na wyspy dotarli Fenicjanie, Grecy i Kartagińczycy.
Zgodnie z przekazem Pliniusza Starszego za panowania króla Juby II (25 p.n.e. – 23 n.e.), Mauretańczycy przeprowadzili wyprawę na archipelag wysp, gdzie nie natrafili na żadne pozostałości po ludziach. Juba będący stronnikiem Rzymian zorganizował m.in. w Mogador (obecne As-Suwajra w Maroko) ośrodek produkcji barwników. Stąd też wyruszała flota wojenna, aby eksplorować nieznane wyspy.
Prawdopodobnie wyspy odwiedził już w V wieku p.n.e. kartagiński żeglarz Hannon, który odkrywał zachodnie wybrzeże Afryki. Cele kolejnych wypraw Punijczyków mogły być także poszukiwania roślin, z których można uzyskać cenny czerwony barwnik. Stąd także odniesienia Pliniusza Starszego do „Wysp Purpurowych”1.
Nie zachowały się żadne dowody sugerujące, jakoby Rzymianie założyli na Wyspach jakiekolwiek stały ośrodek. Jednak w 1964 roku odkryto rzymskie amfory u wybrzeży wyspy Lanzarote, które dowodzą że miał miejsce handel z Rzymianami. W latach.90 XX wieku naukowcy natrafili w mieście El Bebedero na Lanzarote na liczne fragmenty ceramiki rzymskiej, szkła czy metalu – datowane na I-IV wiek n.e. Detaliczne badanie materiału dowiodło, że pochodzić one mogły z Kampanii (Włochy), Hispania Baetica, prowincji Afryka.
Według rzymskich przekazów archipelag składał się z następujących wysp: Ninguaria lub Nivaria (Teneryfa), Canaria (Gran Canaria), Pluvialia lub Invale (Lanzarote), Ombrion (La Palma), Planasia (Fuerteventura), Iunonia lub Junonia (El Hierro) oraz Capraria (La Gomera).
