Łuk triumfalny był bramą ze zdobioną płaskorzeźbami i kolumnami fasadą, z attyką, na której widniały inskrypcje na cześć bohatera. Łuk zwieńczony był posągiem zwycięzcy na szczycie.
Najstarsze łuki triumfalne powstały w II wieku p.n.e. jednak się nie zachowały. Do naszych czasów zachowało się sporo tych budowli, w samym Rzymie możemy podziwiać łuki Oktawiana Augusta, Tytusa, Septymiusza Sewera, Galiena, Konstantyna Wielkiego.
Łuk, inaczej łęk, jest to element konstrukcyjny lub dekoracyjny, zakrzywiony i podparty na obu końcach. Łuki dekoracyjne występują głównie na tle murów i są wykonywane w stiuku lub tynku. Łuki konstrukcyjne stosuje się w sklepieniach, do przykrywania wszelkiego typu otworów, jako przęsła mostów, wiaduktów itp. Ich zadaniem jest przeniesienie na podpory boczne ciężaru własnego i dźwiganego.
W przeciwieństwie do belki, łuk oprócz reakcji pionowych doznaje również w miejscach podparcia reakcji poziomych, zwanych rozporem łuku. Przy obciążeniu pionowym i przy odpowiednio dobranych wymiarach w łukach mogą występować tylko naprężenia ściskające, dzięki czemu można konstruować łuki nie spajane w miejscach styku z elementów.
