W 2005 roku została wydana w formie książkowej praca doktorska polskiego historyka, pana Waldemara Pasiuta, pod tytułem „Działania morskie i flota Aleksandra Wielkiego”. Jest to pozycja niezwykle ciekawa, a jednocześnie wielce potrzebna, albowiem porusza ona tematykę zwykle zaniedbaną albo wręcz pomijaną w opisach wyczynów militarnych największego z synów Macedonii.
Każdy, kto zna się nieco na zagadnieniach związanych z logistyką, dobrze wie o tym, jak istotna jest drożność wszystkich szlaków komunikacyjnych. Podboje Aleksandra Macedońskiego odbywały się w dość długim czasie na wielkim terytorium, obejmującym także wiele istotnych akwenów, których kontrola przez flotę macedońską oraz floty z nią sprzymierzone była kluczowa, chociażby z powodu konieczności kontroli poczynań niepewnych „sojuszników”, takich, jak kochający knucie Ateńczycy.
Względy strategiczno-polityczne na poszczególnych akwenach wodnych, które są ważne dla opowieści o podbojach Aleksandra, pan Pasiut przedstawia prosto i jasno, co należy poczytać mu na plus, ponieważ nie sili się on na żadne jałowe mędrkowanie, jakie to często jest przywarą wielu zakompleksionych gabinetowych historyków, udających znawców spraw wojskowych.
Opis oraz ocena wyprawy Nearchosa, jaka to wyruszyła od ujścia rzeki Indus do północnych krańców Zatoki Perskiej jest ciekawy oraz wyważony. To samo można by rzec o opisach, niezakończonych pełnym sukcesem, wypraw, jakie to Aleksander zlecił celem opłynięcia Półwyspu Arabskiego – jednej startującej od strony Morza Czerwonego, a drugiej od strony Zatoki Perskiej.
Warto jest zauważyć, że w ramach postępu podbojów rola floty w działaniach bojowych Aleksandra stopniowo rosła, co zostało uwypuklone przez pana Pasiuta w jego analizie przyszłych planów na podboje samego syna filipowego, które z wiadomej przyczyny nie doszły do skutku.
Jest to bardzo wartościowe opracowanie, ukazujące istotny aspekt podbojów macedońskch oraz przyczyn ich sukcesu, który to miał wiele różnych od siebie składowych. Prawdziwa uczta dla miłośników historii wojskowości, którzy dodatkowo lubią teksty polemiczne, utrzymane na wysokim poziomie merytorycznym.