Książka „Lenocinium w prawie rzymskim” autorstwa Andrzeja Sokali jest to pozycja gruntownie wyczerpująca temat stręczycielstwa w świecie antycznych Rzymian.
Termin lenocinium wywodzi się od słowa leno oznaczającego „powab”, „ponętę” itp. Jak autor zaznacza powszechnie w świecie naukowym uznaje się, że prostytucja w państwie rzymskim (stricte powiązana ze stręczycielstwem) pojawiła się w wyniku rozprężenia obyczajowego i poprawy sytuacji ekonomicznej samych Rzymian po podbojach. Rzymianie dużą część swojego podejścia do życia, kultury czy kobiet zaczerpnęli ze wzorców greckich.
Już na przełomie III-II wieku p.n.e. pojawiają się liczne informacje o wszechobecnej prostytucji i stręczycielstwie. Wspominają o tym antyczni autorzy, m.in. Plaut, który w żartobliwy sposób ukazuje świat seksu i „najstarszego zawodu świata”. Co ciekawe, aż w 7 z 21 zachowanych komedii Plauta pojawia się postać stręczyciela, która zawsze jest ukazana negatywnie.
Autor w swoim opracowaniu ukazuje także kategoryzację prostytutek oraz podejście społeczne i prawne do nierządu oraz stręczycielstwa. Opiera się przy tym na olbrzymiej ilości źródeł zarówno greckich, rzymskich jak i chrześcijańskich.
Sami Rzymianie odnosili się do stręczycielstwa dwojako: (1) z jednej strony krytykowali za niemoralność i wyzysk; (2) a z drugiej tolerowali i korzystali z usług prostytutek. Na koniec pozycji autor spisuje wnioski końcowe swoich wywodów, wśród których jest m.in. podkreślenie, że zarówno Rzymianie jak i chrześcijanie krytykowali prostytucję i związane z tym zjawisko stręczycielstwa; nie zaprzeczano jednak przy tym, że domy publiczne są potrzebne. Władza rzymska, chcąc oddziaływać na stręczycielstwo, wprowadzała specjalne prawa ograniczająca prawa osób się tym trudniących oraz nakładała ciężar podatkowy (vectigal lenonum). W antycznym Rzymie uprawiania stręczycielstwa zakazano oficjalnie w roku 439 n.e.
Na minus pozycji trzeba podać sposób wydania opracowania. Tekst jest napisany czcionką maszynopisu, a wszelkie przypisy są podane na końcu publikacji. Obie te kwestie powodują, że książkę czyta się niewygodnie, a treść publikacji jest nieestetyczna.
Podsumowując, z pewnością należy podkreślić, że pozycja profesora Andrzeja Sokali jest opracowaniem ciekawym, gruntownym, które podsumowuje zagadnienie lenocinium w antycznym Rzymie, bazując na licznych źródłach historycznych. Autor dowodzi także swojej znajomości zagadnienia i dużej wiedzy.
