Rozdziały
Sol był bogiem Słońca; utożsamiany z greckim Heliosem. Pierwotnie był bóstwem sabińskim. Sprowadzenie jego kultu do Rzymu (równocześnie z kultem Luny) przypisywano Tytusowi Tacjuszowi. Kult bóstwa sprawowany był przez sabiński ród Aureliuszów.
W sztuce starożytnego Rzymu najczęściej przedstawiano go na wzór greckiego Heliosa, to jest z promienistą aureolą wokół głowy lub promienistą koroną na głowie, na złotym rydwanie zaprzężonym w cztery konie.
Obdarzono go przydomkiem Indiges, a jego święto obchodzono 8 sierpnia. Wzniesiono ku jego czci świątynię na Kwirynale oraz ołtarz w Circus Maximus.
Sol Invictus
Kult bóstwa w połączeniu z wpływami religii wschodnich doprowadził do powstania w III wieku n.e. nowego kultu synkretycznego „Słońca Niezwyciężonego” (Sol Invictus). Kult Sol Invictus był nowym synkretycznym kultem łączącym w sobie elementy mitraizmu, kultu El Gabala, Baala, Astarte i rzymskiego bóstwa solarnego Sol. Czcił słońce jako uosobienie wszystkich innych bóstw. Kult Sol Invictus sprawowany był u schyłku cesarstwa, wprowadzony przez cesarza Aureliana.
Dekretem z dnia 7 marca 321 roku n.e. cesarz Konstantyn I Wielki wprowadził niedzielę jako oficjalnie święto Sol Invictus – dies Solis.
Obchodzenie święta Sol Invictus, przypadającego 25 grudnia, pierwszy raz jest źródłowo poświadczone w 354 n.e. Kościół pod koniec IV wieku n.e. przepisał obchodzenie w tym dniu świąt Bożego Narodzenia. Powszechnie twierdzi się, że data 25 grudnia dla Bożego Narodzenia została wybrana w celu umyślnego usunięcia i zastąpienia rzymskiego festiwalu Dies Natalis Solis Invicti („Narodziny niepokonanego Słońca”). Twierdzenie to jest jednak mocno krytykowane.
