Kwestor (Quaestor) był urzędnikiem w Republice Rzymskiej. Nazwa tego urzędu wzięła się od słowa „śledzić” (quaerere). Kwestura była pierwszym urzędem obejmowanym przez Rzymianina w karierze politycznej w wieku 30 lat po odbyciu 10 letniej służby wojskowej.
Urząd kwestora powstał 447 roku p.n.e. Było wówczas tylko dwóch kwestorów. Jednak wraz z rozwojem państwa zwiększano ich liczbę. Od 421 roku p.n.e. było czterech, od 267 roku ośmiu, od Sulli 20, a od czasów Cezara 40. Za dykatatu Sulli także wprowadzono cenzus wiekowy, oparty na 30 latach zarówno dla patrycjuszy i plebejuszy. Urząd kwestora dawał automatycznie miejsce w senacie. Do 409 roku p.n.e. wybierani byli oni na zgromadzeniach trybusowych (comitia tributa), potem prawo do ich wyboru przeszło na komicja ludowe. Ich kadencja wynosiła, jak w przypadku większości urzędów, rok i rozpoczynała się z dniem 5 grudnia.
Kwestorzy występowali na różnych szczeblach władzy. I tak byli kwestorzy kurulni, nazywani miejskimi (quaestores urbani), którzy zajmowali się archiwum państwowym, strzegli kluczy skarbca państwowego, przyjmowali wpłaty i dokonywali wypłat na zlecenie senatu.
Byli także na przykład kwestorzy legionowi oraz prowincji, którzy wyznaczani byli na zasadzie losowania. Obaj zarządzali skarbcem wojskowym, gdzie pierwszy był przy dowódcach, a drugi przy namiestnikach.
Za czasów wczesnej republiki zajmowali funkcję sędziego śledczego oraz oskarżyciela publicznego w sprawach karnych. Mianowani byli przez konsulów do pomocy przy wypełanianiu obowiązków. Później kwestor zajmował się zarządzaniem skarbca publicznego, oddając swoje sądowe uprawnienia edylom i trybunom. Generalnie ich funkcje to: nadzór nad kasą państwową, gromadzenie i rozdział pieniędzy, zbieranie podatków, zarządzanie kasą wojskową (wypłata żołdu, sprzedaż łupów itp.).
