Legion VI Ferrata został sformowany przez Juliusza Cezara w 52 roku p.n.e. w Galli Cisalpina, a pierwsze walki stoczył w czasie kampanii przeciw Wercyngetoryksowi.
Nazwę Ferrata można tłumaczyć jako „Żelazny Legion”, co zapewne ma związek ze zbrojami legionistów. Być może był to pierwszy legion wyposażony w nowe, metalowe pancerze. Symbolem legionu najczęściej był byk, rzadziej wilczyca z bliźniętami. W jednej zmiance o legionie wspomniane jest, iż żołnierze VI legionu nosili jasnożółte tuniki.
Podczas wojny domowej, latem 49 roku p.n.e. legion walczył przeciw Pompejuszowi w Hiszpanii, w bitwie pod Ilerdą. Legion nosił wówczas tytuł Hispaniensis. Potem – w roku 48 p.n.e. – brał udział w bitwie pod Farsalos.
Na przełomie lat 48/47 p.n.e. legion stacjonował w Aleksandrii, gdzie podczas oblężenia poniósł ciężkie straty, sięgające 2/3 stanu osobowego. Po przybyciu posiłków udało się jednak Cezarowi zwyciężyć. Osadziwszy na tronie egipskim Kleopatrę, Cezar przerzucił swoje skromne siły, wśród których doświadczeniem wyróżniali się weterani legio VI Ferrata, do Syrii i Pontu, by walczyć z jego władcą Farnacesem II. Legion, który po tylu kampaniach i walkach liczył mniej niż 1000 żołnierzy, odegrał mimo to decydującą rolę w zwycięskiej bitwie pod Zelą w 47 roku p.n.e.
W czasie kampanii afrykańskiej przeciw pompejańczykom, legioniści legio VI masowo od nich dezerterowali i poparli Cezara, brali oni udział w bitwach pod Tapsus i Munda. Potem legion został rozwiązany, a weterani otrzymali ziemię w Arletum.
Zimą 44/43 roku p.n.e. legion ponownie sformował Marek Lepidus, który następnie przekazał go Markowi Antoniuszowi. Po bitwie pod Filippi część weteranów VI legionu osiedliła się w Beneventum, zaś pozostali udali się wraz z Markiem Antoniuszem na wschód. Stacjonując w Judei pomogli w roku 37 p.n.e. Herodowi Wielkiemu zdobyć tron. Następnego roku legion brał udział w nieudanej kampanii przeciw Partom, po której wycofał się do Armenii.
Kiedy wybuchła wojna domowa między Markiem Antoniuszem a Oktawianem, ten ostatni sformował nowe legiony, nadając im tę samą numerację, którą posiadały już istniejące legiony będące pod dowództwem Antoniusza. W ten sposób – prawdopodobnie z weteranów osiadłych w Beneventum – sformowany został legio VI Victrix. Oryginalny legio VI Ferrata natomiast został skierowany przez Marka Antoniusza do Grecji. Oba legiony VI – Ferrata i Victrix – wzięły udział w bitwie pod Akcjum. Potem legio VI Victrix przeniesiony został do Hiszpanii, natomiast legio VI Ferrata do Syrii i Judei, gdzie stacjonował już na stałe.
Za panowania Augusta stacjonował w Syrii w 6 roku n.e., za namiestnictwa Kwiryniusza. W roku 58 n.e. Gnejusz Domitius Corbulo przeprowadził zakończoną sukcesem kampanię w królestwie Armenii, używając przy tym legionów III Gallica, VI Ferrata i X Fretensis. Zdobyto miasta Artaxata oraz Tigranocerta, a królem Armenii został prorzymski Tigranes. Jednakże Partowie osadzili na tronie Armenii lojalnego wobec siebie króla Tiridatesa. W roku 62 n.e. prefekt Kapadocji zorganizował kolejną kampanię w Armenii, jednakże jego dwa legiony – XII Fulminata i IIII Scythica, zostały zmuszone do kapitulacji przez Partów. Po tym wydarzeniu Corbulo ze swymi trzema legionami przeprowadził kolejną kampanię, zmuszając Tiridatesa do poddania się zwierzchności cesarza Nerona.
Od roku 69 n.e. legion walczył przeciw powstańcom żydowskim pod dowództwem Wespazjana. Po śmierci Nerona, legio VI Ferrata wspierał w Italii Wespazjana i przyczynił się do klęski wojsk Witeliusza. Po powrocie legion stacjonował w mieście Samosata nad Eufratem.
Legio VI brał w następnym latach udział w kampanii Trajana w Armenii (114 rok n.e.), a także w podboju Mezopotamii i Babilonii (115-116 n.e.). W 119 roku n.e. jednostkę przeniesiono do Arabii, skąd dokonała ona ataku na Judeę podczas rewolty w latach 132-136 n.e. Po wojnie legion stacjonował w miejscowości Caparcotna w północnej Palestynie.
W latach 138-150 n.e. za panowania Antoninusa Piusa legion przebywał w Afryce. W roku 193 n.e., podczas kolejnej wojny domowej, legion stanął po stronie Septimiusza Sewera, przeciw Pescenniusowi Nigerowi. Za ten czyn legion został nagrodzony tytułem Fidelis Constans, czyli „lojalny i niewzruszony”.
Ostatnia wzmanka o legio VI Ferrata Fidelis Constans pochodzi z roku 215 n.e., kiedy wówczas nadal stacjonował w Palestynie. Dalsze jego losy są nieznane.
