Do IV wieku n.e., produkcja zbroi i broni w Cesarstwie Rzymskim była scentralizowana i ich wykonanie leżało w gestii tzw. fabricae. Zbrojownie były rozlokowane po całych prowincjach i ich głównym zadaniem była produkcja wyposażenia wojskowego.
Relatywnie prosta konstrukcja rzymskiego sprzętu pozwalała na masową produkcję, aby zaspokoić nieskończone potrzeby wojska. Najczęściej fabricae umiejscawiane były przy granicach lub w okolicach działań wojskowych, jednak z takim zabezpieczeniem, aby nie wpaść w ręce nieprzyjaciela. Ponadto ważnym wymogiem było to, aby fabricae znajdowały się przy drogach, co ułatwiało transport sprzętu.
Fabricae dzieliły się na specjalizacje i tak niektóre ze zbrojowni skupiały się na wykonywaniu podstawowego uzbrojenia, a inne na bardziej specjalistycznej produkcji. Produkowano np. zbroje katafraktów, łuki, miecze, elementy osprzętu artyleryjskiego czy hełmy.
Produkcja odzieży wojskowej najprawdopodobniej nie leżała w gestii fabricae, a raczej innych, także scentralizowanych „fabryk”.
