Wieprzowina jest mięsem bardzo smacznym – z tym zgodzi się chyba każdy, który to mięso jada. Wielu z nas pewnie nie wyobraża sobie, by chociaż raz w tygodniu na obiedzie nie było kotleta schabowego, czy też bekonu na śniadanie.
Wieprzowina jest nie tylko smaczna, ale też posiada wiele wartościowych składników. Zawiera bardzo dużo tiaminy (witamina B1), która to odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego (jej niedobór może prowadzić do braku odporności na stres, depresji, oraz problemów z pamięcią i koncentracją), układu immunologicznego i wspomaga pracę układu sercowo-naczyniowego.
Nie powinno zatem nikogo dziwić, że starożytni Rzymianie – twórcy cywilizacji na tak wysokim poziomie zaawansowania – wieprzowinę jadali powszechnie. Nie będzie nawet przesadą, jeżeli użyje stwierdzenia, że Imperium Romanum na wieprzowinie stało. Wieprzowina była mięsem dostępnym dla wielu warstw społecznych. Jadali ją zarówno plebejusze, ekwici i patrycjusze. Klasa niższa i średnia jadała wieprzowinę w postaci gulaszu, czy też w gotowanych kawałkach, natomiast bogatsi lubowali się w tym mięsie dodatkowo podsmażanym. Pod koniec istnienia cesarstwa, w czasach kryzysowych wieprzowinę zaczęto nawet rozdawać obywatelom na koszt państwa. Obywatel otrzymywał w przybliżeniu 2 kilogramy mięsa w miesiącu, przez okres 5 miesięcy w roku.
Na zdjęciu poniżej płyta nagrobna rzymskiego rzeźnika Tyberiusza Juliusza Witalisa. Profesja rzeźnika była w Imperium Romanum szanowanym zawodem, a sam Tyberiusz musiał być dobrze sytuowany materialnie, skoro pozwolił sobie na taki relief nagrobny. Wnioskować można również, że ze swej profesji był bardzo dumny, skoro owa płaskorzeźba przedstawia go podczas pracy.
