Palatini (legio palatina), czyli dosłownie „żołnierze pałacowi”, byli elitarnym rzymskim oddziałem późnego cesarstwa, który zazwyczaj należał do comitatus praesentales lub oddziałów przybocznych cesarza. W hierarchii wojskowej palatini byli poniżej scholares (żołnierze elitarnej jazdy, nazywanej scholae), ale wyżej od comitatenses (oddziałów regionalnych comitatus) oraz limitanei (żołnierzy granicznych).
Termin pochodzi od palatium („pałac”), ponieważ oddział służył początkowo jako wojsko przyboczne cesarza. Później palatini występowali także w regionalnych comitatus (armie polowe). Tam jednak wciąż cieszyli się wysoki statusem. W czasach powstania Notitia Dignitatum (około 395 rok n.e.) 80% oddziałów wschodnich comitatus praesentales należało do rangi palatini.
Oddział utworzony został przez cesarza Konstantyna I po zlikwidowaniu oddziału pretorianów w 312 roku n.e. Jazda palatini nazywała się vexillationes a piechota to głównie legioniści lub auxilia. Uważa się że vexillationes palatinae składali się z 400-600 ludzi, legiones palatinae 800-1.200 a auxilia palatina albo 800-1.000, albo 400-600 ludzi.
