W starożytnym Rzymie termin „negotium” oznaczał działalność zawodową, zarówno w sensie ekonomicznym, jak i politycznym. Stanowił przeciwieństwo „otium” – czasu wolnego, poświęconego na wypoczynek, refleksję czy życie kulturalne. Negotium odgrywało kluczową rolę w kształtowaniu struktury społecznej i gospodarczej Imperium Rzymskiego, gdyż Rzymianie postrzegali pracę nie tylko jako środek do zarabiania na życie, ale także jako sposób realizacji ambicji i zdobywania prestiżu.
W Rzymie podejście do pracy i negocjacji zawodowych było mocno związane ze statusem społecznym. Dla arystokracji, negotium oznaczało przede wszystkim działalność publiczną, zwłaszcza sprawowanie urzędów, zarządzanie majątkiem, a także polityczne intrygi. Z drugiej strony, dla klas niższych, takich jak plebejusze czy niewolnicy, negotium oznaczało codzienną pracę, która zapewniała im przetrwanie lub umożliwiała awans społeczny.
Co ciekawe, w późniejszym okresie cesarstwa, podejście do negotium ewoluowało. Wielu członków wyższych warstw społecznych, mimo wcześniejszego gardzenia pracą ręczną czy handlem, zaczęło angażować się w działalność handlową i finansową, widząc w tym szansę na zdobycie większej niezależności i majątku.
Negotium było siłą napędową gospodarki rzymskiej, zarówno w kontekście rolnictwa, handlu, jak i przemysłu. Rzymianie byli znani z organizowania przedsiębiorstw, takich jak warsztaty rzemieślnicze czy przedsięwzięcia budowlane, które miały ogromne znaczenie dla rozwoju imperium. Powstawanie sieci handlowych w basenie Morza Śródziemnego oraz rozwój infrastruktury, w tym dróg i portów, sprzyjały dynamicznemu rozwojowi negotium.
