Wojen żydowsko-rzymskich, czyli serii buntów i powstań Żydów z prowincji Judei przeciwko Cesarstwu rzymskiemu, było wiele i nigdy nie przyniosły Żydom pełnej suwerenności. Gdy w połowie I wieku p.n.e. państwo żydowskie było podzielone wewnętrznie, Rzym wykorzystał sytuację i zaczął wtrącać się w politykę Judei. W roku 67 p.n.e. na tron Judei wstąpił król Arystobul II. Dwa lata po koronacji wystąpił przeciw niemu jego brat, arcykapłan Jan Hirkan II, wspólnie z namiestnikiem Idumei Antypasem. Zarówno Arystobul, jak i Hirkan, aby zapewnić sobie ostateczne zwycięstwo, szukali poparcia u Rzymian, którzy w 64 roku p.n.e. podbili właśnie obszar Syrii. Pompejusz Wielki najpierw udzielił poparcia Arystobulowi, ale zmienił zdanie i zajął Jerozolimę. Judea została poddana zwierzchności Rzymu, stając się w 63 roku p.n.e. kolejną rzymską prowincją.
Od tego momentu Rzym mógł legalnie interweniować i kształtować politykę regionu. Na tronie obsadzał swoich kandydatów, którzy wiernie wykonywali jego wolę. Przykładem pionka Rzymian był Herod Wielki, który panował od 40 do 4 roku p.n.e. Był okrutnym i bezwzględnym władcą, bardzo nielubianym przez poddanych i gorliwie służącym Rzymowi. Był jednak jednocześnie wielkim budowniczym i świetnym organizatorem, a przy tym człowiekiem sprytnym, ponieważ w konflikcie o władzę pomiędzy Oktawianem a Markiem Antoniuszem manewrował pomiędzy nimi tak zręcznie, że po bitwie pod Akcjum w 31 roku p.n.e. stanął po stronie zwycięskiego Oktawiana, który potwierdził jego prawo do tronu Judei. Herod nie był akceptowany przez podwładnych, musiał się więc opierać na poparciu Rzymu i na bezwzględnym posłuszeństwie cesarzowi.
Po jego śmierci w 4 roku p.n.e. zaczęło dochodzić do eskalacji niezadowolenia w Judei przeciwko rzymskiemu panowaniu. Jego młodzi synowie nie potrafili uspokoić nastrojów. W 6 roku n.e., po dziesięciu latach despotycznych rządów, syn Archelaos utracił władzę w Judei, która od tego czasu jeszcze bardziej popadła w uzależnienie od Rzymu i zaczęła być zarządzana przez namiestników rzymskich z tytułem prefekta. Już za czasów Poncjusza Piłata (namiestnictwo 26-36/37 n.e.) niezadowolenie i niechęć do Rzymian rosły coraz bardziej. Wiele decyzji administracji rzymskiej było jawnymi prowokacjami wobec Żydów, obrażającymi ich tradycje i uczucia religijne.
Te wszystkie czynniki doprowadziły później wielokrotnie do wielu zrywów Żydów przeciwko rzymskiemu okupantowi. Buntowniczy i żywy charakter mieszkańców Judei nie pozwalał im na bycie „niewolnikami” Rzymu. Jak się jednak miało okazać ich starania zdały się na nic, bowiem wszelkie bunty były brutalnie tłumione przez legiony.
