Według przekazów Pliniusza Starszego cesarz rzymski Neron w trakcie walk gladiatorów spoglądał na arenę przez wklęsły szmaragd. W ten sposób niwelował blask słońca oraz swoją krótkowzroczność.
Uważa się, że mogły to być pierwsze okulary przeciwsłoneczne. Antyczni Rzymianie bardzo cenili sobie szmaragdy (smaragdus), zielone kamienie szlachetne.
Warto nadmienić, że starożytni Rzymianie, podobnie jak ludzie średniowiecza, nie potrafili precyzyjnie rozróżniać niektórych minerałów i dlatego generalnie wszystkie zielone piękne kamienie nazywali szmaragdami, czerwone rubinami, a niebieskie szafirami. Mimo, że antyczne źródła rzeczywiście wspominają o szmaragdzie Nerona, dzisiaj panuje opinia, że w rzeczywistości Neron używał innego przezroczystego kamienia o pięknej zielonej barwie, np. oliwinu.
Pliniusz Starszy w „Historii naturalnej” zaznacza, że szmaragdów jest 12 rodzajów, a równocześnie wskazuje, że wyróżniają się z nich egipskie i scytyjskie, ponieważ nie można ich zarysować. Prawdziwy szmaragd (odmiana berylu) ma bardzo wysoki współczynnik twardości (bliski 8 w skali Mohsa), więc rzeczywiście trudno go zarysować. To by oznaczało, że pozostałych 10 odmian szmaragdów, które wskazuje Pliniusz, to inne szlachetne kamienie barwy zielonej o niższej twardości – np. zielone chryzolity (oliwin) lub turmaliny. Tym samym słowa „szmaragd” użytego przez Pliniusza w odniesieniu do „okularu” Nerona nie można odczytywać ściśle według naszych dzisiejszych kryteriów, a raczej szeroko – po prostu jako przezroczysty zielony kamień.
