Spartakus, przywódca największego buntu niewolników w historii Rzymu, był najprawdopodobniej z pochodzenia Trakiem, o czym może świadczyć np. jego styl walki na arenach. Wcielony został do armii rzymskiej, jako żołnierz oddziałów pomocniczych.
Próbując uniknąć służby zdezerterował, za co czekała go jedyna możliwa kara – degradacja do stanu niewolniczego. Prawdopodobnie nie został jednak od razu sprzedany w niewolę; zamiast tego zajął się rozbojem. Ostatecznie został schwytany i trafił do szkoły gladiatorów w Kapui.
Tam wyróżniał się jako doskonały wojownik. Przez pewien czas pełnił nawet stanowisko nauczyciela szermierki (doctore). Nienawiść do Rzymian i powszechna niesprawiedliwość pchnęły go do zorganizowania oraz poprowadzenia buntu niewolniczego.
