Antyczni Rzymianie do liczenia lat przeszłych korzystali w głównej mierze z dwóch metod.
Albo (1) AUC (ab urbe condita – „od założenia Miasta”, czyli 753 roku p.n.e.), albo (2) poprzez odnoszenie się do roku, kiedy swój urząd pełnili konsulowie.
Pierwsza metoda używana była zarówno, kiedy stosowano kalendarz rzymski jak i juliański. System ten, zaproponowany został przez Marka Terencjusza Warrona.
Co ciekawe, w III wieku n.e. wprowadzono innym sposób liczenia czasu, zaproponowany przez Kościół w Aleksandrii – Anno Diocletiani (A.D. – określany jako „Era Męczenników”, wprowadzony za wstąpienia na tron cesarza Dioklecjana w 284 roku n.e.). Za panowania Dioklecjana miały miejsce jedne z ostatnich wielkich prześladowań chrześcijan.
Ten z kolei został stopniowo wyparty w VI wieku przez Anno Domini (A.D. – czyli liczenie czasu od narodzin Chrystusa), który był zaproponowany przez Dionizego Małego.
