Sól w czasach rzymskich była niezwykle cennym towarem, głównie z racji na fakt, że stosowano ją do konserwacji żywności. To z kolei zachęcało władzę rzymską do nakładania dużych podatków na sól lub po porostu monopolizowania rynku. Pliniusz twierdzi, że rzymscy legioniści otrzymywali niekiedy żołd w formie przydziału soli. Stąd też obecnie powszechnie stosuje się w języku angielskim stwierdzenie „worth one’s salt”.
Angielskie słowo „salary” (pensja) wywodzi się od łacińskiego słowa salarium („żołd”), którym określano żołd legionistów, za który ci mogli kupić sól. Pliniusz Starszy uważa, że słowo salarium wywodzi się od wyrazu salarius, czyli sól. Twierdzi także, że w dawnym Rzymie żołnierze otrzymywali wypłatę właśnie pod postacią cennej soli.
Warto dodać, że w Italii znajdowała się droga Via Salaria, która ciągnęła się od Rzymu, od bramy Porta Salaria, do Castrum Truentinum nad wybrzeże adriatyckie. Nazwę szlak ten zawdzięcza właśnie od soli, gdyż tędy Sabinowie sprowadzali sól. Morze Adriatyckie jest zbiornikiem o wyższym stopniu zasolenia, w porównaniu do Morza Tyrreńskiego, znajdującego się bliżej Rzymu.
