Bellona (staroitalska Duellona) była to bogini wojny, przypuszczalnie pochodzenia sabińskiego (pierwowzorem była albo Nerio, albo Vacum), żona bądź siostra Marsa. Miała prowokować żołnierzy do walki oraz zaczynać wojny. Jej imię pochodzi od wyrazu bellum czyli „wojna”.
W jej świątyni (Templum Bellonae) na Polu Marsowym (poza pomerium – sakralne granice miasta) przyjmowano poselstwa krajów niezaprzyjaźnionych z Rzymem i wodzów ubiegających się o triumf. Przed świątynią, obok kolumny zwanej „wojenną”, odbywało się wypowiadanie wojny państwom niegraniczącym z Rzymem. Tam też Senat przyjmował wodzów powracających z wypraw wojennych.
Bellonę identyfikowano głównie z grecką boginią Enyo, a także (w połowie I wieku p.n.e.) z kapadocką Ma. Jej kapłani – bellonarii lub fanatici – przenieśli do Rzymu azjatyckie formy kultu bogini, co połączone było z piciem krwi zwierząt ofiarnych i smarowaniem nią całego ciała. Początkowo kapłani ku czci bogini sami się ranili. W późniejszych latach takie zachowanie stało się symboliczne i ustanowiono dzień 24 marca „dniem krwi” (dies sanguinis) dla kultywowania Bellony. Jej właściwe święto miało miejsce 3 czerwca.
Przedstawiano ją w hełmie z pióropuszem oraz zbroją, uzbrojoną w dzidę lub miecz, niosącą tarczę oraz czasami z pochodnią w ręku, która świeciła krwisto-czerwonym płomieniem. Powoziła rydwanem Marsa. Kapłani Bellony charakteryzowali się ciemnym ubraniem i czarnym runem na głowie, natomiast ich boginię przedstawiano jako postać o odrażających rysach, zbliżonych do tradycyjnego wyobrażenia furii.
