Pliniusz Starszy w swoim zachowanym dziele „Historia naturalna” pozostawił nam wiele informacji o najróżniejszych gatunkach zwierząt, jak i stworzeniach, które zrodziły się w głowach ludzi. Świetnym przykładem tej drugiej grupy jest sławny feniks.
Według przekazów Pliniusza feniks żyje w Arabii i jak sam twierdzi, nie wie czy informacje o tym niesamowitym zwierzęciu nie są jedynie bajką. Feniks ma być wielkości orła, szyję w kolorze złotym, a resztę ciała w purpurze; ogon z kolei posiada niebieskie i czerwone pióra. Feniks ma żyć 540 lat1 i kiedy się starzeje buduje gniazdo z gałązek cynamonowca i kadzidłowca, a następnie tam umiera. Z zachowanych kości i popiołu rodzi się nowy ptak, który jako jeszcze pisklę przenosi gniazdo do Miasta Słońca2 i tam składa je na ołtarzu ku czci boga Słońca; tym samym oddaje cześć swojemu poprzednikowi.
Co jest interesujące, Pliniusz przekazuje za Korneliuszem Walerianusem, że feniks miał przybyć niegdyś do Egiptu zarządzanego przez Rzymian – podczas konsulatu Kwintusa Pluacjusza i Sekstusa Papiniusza w 36 roku n.e. W Rzymie z kolei pojawić się miał za rządów cesarza Klaudiusza w 47 roku n.e. i pokazany został na comitium, w miejscu gdzie odbywały się zgromadzenia ludowe. Obie jednak te rewelacje Pliniusz uznaje jednak za fałsz.
Nadmienić należy, że niewykluczonym jest, że pisarze antyczni utożsamiali mitycznego feniksa z bażantem złocistym (Chrysolophus pictus).
