Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Roku 79 n.e. góra Wezuwiusz (Vesuvio) nieoczekiwanie wznowiła działalność erupcyjną, pokrywając okolicę huraganem popiołów, lapilli, gazów trujących i materiałów erupcyjnych. W tym czasie potoki lawy zmieszanej z błotem spływały po stokach wulkanu.
Despotyzm Nerona wywoływał coraz większe niezadowolenie. Czasy panowania Nerona utkwiły w świadomości współcześnie żyjących mu ludzi jako okres wyjątkowego upadku moralności, uciemiężenia społeczeństwa i ekscentrycznych wybryków cesarza. Z osoby wrażliwej na piękno, poezję, teatr, stał się próżnym lubieżnikiem.
Wielki pożar w Rzymie (Magnum Incendium Romae) wybuchł dnia 19 lipca 64 roku n.e., kiedy to strawił dużą część miasta Rzym. Tacyt wspomina o szybkim rozprzestrzenieniu się pożaru, który trwał pięć i pół dnia, do 24 lipca. Iskra pojawić się miała w jednym ze sklepów z łatwopalną substancją1. Tylko cztery z czternastu dzielnic ówczesnego Rzymu uniknęły zniszczeń, trzy zostały kompletnie strawione przez ogień, zaś kolejnych siedem zostało poważnie zniszczonych.
Juliusz Cezar po latach wojen domowych przejął władzę w Rzymie. Kolejne sygnały wskazujące, że może chcieć odtworzyć monarchię spowodowały zawiązanie się spisku. Na czele opozycji wobec Cezara stanął Gajusz Kasjusz Longinus i Marek Juniusz Brutus. Longinus był związany wcześniej z obozem Pompejusza, po klęsce pod Farsalos poddał się Cezarowi, jednak nadal głośno wyrażał wobec niego swoją niechęć. Podobnie było z Brutusem, który jednak cieszył się zaufaniem Cezara; co więcej Cezar miał romans z jego matką, Serwilią.
W latach 67 – 62 p.n.e., kiedy to Pompejusz zdobywaÅ‚ wielkÄ… sÅ‚awÄ™ podbijajÄ…c i grabiÄ…c na Wschodzie, Marek Krassus wykorzystywaÅ‚ jego nieobecność w Rzymie manipulujÄ…c klientelÄ… i wykorzystujÄ…c wszelkie Å›rodki do zdobycia prymatu w życiu politycznym.
W II połowie II wieku p.n.e. w społeczeństwie rzymskim narastał kryzys, wywołany gwałtownymi przemianami po podbojach. Niesamowity rozwój terytorialny państwa rzymskiego pozwalał wysokim grupom społecznym na powiększanie swojego majątku kosztem biedniejszych warstw.
Imperium Rzymskie, rozwijające się od III wieku p.n.e. do V n.e. było jednym z niewielu w dziejach starożytnych, które objęło swym panowaniem tak ogromny obszar. Jest też czasem z tego powodu nazywane państwem światowym. Rzymianie władali w I i II wieku n.e. ogromnymi obszarami położonymi wokół Morza Śródziemnego. To olbrzymie państwo da się porównać tylko z państwem chińskim za czasów dynastii Han (202 p.n.e.- 220 n.e.) i wcześniejszym państwem cesarza Szy-Huang-Ti.
Po zakończeniu wojen z Pyrrusem w dziejach Rzymu rozpoczął się nowy etap. Jego sfera wpływów zaczęła powoli wykraczać poza Italię, a obejmować cały basen Morza Śródziemnego. W państwie rzymskim nie dokonano systematyzacji prawa określającego system rządzenia po zakończeniu walki klas. Zgromadzenia ludowe działały jednocześnie, jednak w sposób zupełnie nieskoordynowany.
Same początki istnienia Rzymu i panowanie Romulusa przedstawiłem w legendzie o Romulusie i Remusie. Po śmierci Romulusa, Rzymianie postanowili kontynuować jego dzieło. Do pełni szczęścia brakowało im jedynie odpowiedniego przywódcy.
Początki powstania Rzymu były jednym z najbardziej dyskutowanych problemów drugiej połowy XX wieku. Ostatnie lata i wysiłki naukowców na polu archeologii i interpretacji historycznych zabytków starożytnego Rzymu, przyniosły wiele nowego materiału i skłoniło do zmiany wyobrażeń, szczególnie jeśli chodzi o chronologię wczesnej historii Rzymu.
