Rozdziały
Sądzono, że pierścienie zostały wprowadzone do Rzymu przez Sabinów. Florus1 stwierdza, że zostały one sprowadzone z Etrurii. Ale niezależnie od tego, w jakim czasie pierścienie stały się popularne w Rzymie, początkowo były one wykonywane tylko z żelaza i były przeznaczone do tego samego celu, co w Grecji, a mianowicie do pieczętowania. Co więcej, każdy wolny Rzymianin miał prawo nosić taki pierścień.
W społeczeństwie rzymskim noszono biżuterię, aby podkreślić status społeczny danej osoby i ułożyć ubranie, a nie upiększać się.
Kiedy senatorowie we wczesnych czasach Republiki byli wysyłani jako ambasadorzy do obcego państwa, nosili w czasie misji złote pierścienie, które otrzymywali od państwa. Mogły być one ozdobione symbolem Republiki i służyły jako pieczęć państwowa. Ale emisariusze używali złotych pierścieni tylko publicznie; prywatnie nosili żelazne.
Pierścienie były noszone przez starożytnych greckich i rzymskich senatorów i obywateli. Bogaci pokazywali w ten sposób status i bogactwo. Plebejusze z kolei stosowali symbole, np. wizerunki bogów i zwierząt; inni reprezentowali lojalność militarną, nosząc legionowe orły, gwiazdy itp.
Z biegiem czasu dla zwyczajem było noszenie złotego pierścienia. To prawo noszenia złotego pierścienia, zwane jus annuli aurei pozostawało przez kilka stuleci w Rzymie wyłącznym przywilejem senatorów, sędziów i ekwitów; inni nadal używali żelaznych zdobień. Jednak niektórzy plebejusze otrzymali prawo do noszenia złotych pierścieni za ich odwagę lub specjalną służbę dla państwa.
Noszenie biżuterii obowiązywało zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Męska biżuteria miała praktyczny charakter. Mężczyźni zwykle nosili jeden pierścień. Pierścień miał cel funkcjonalny. Z reguły do podpisywania się na oficjalnej dokumentacji używano pierścienia z pieczęcią. Pierścień ten był pierwotnie żelazny, ale później pojawiły się takie pierścienie ze złota, ponieważ podkreślało to status społeczny i kondycję finansową.
Były inne praktyczne zastosowania pierścienia z pieczęcią, na przykład można go było użyć jako klucza do pudełka, w którym przechowywano coś ważnego. Kobiety starożytnego Rzymu były bardziej skłonne do noszenia na rękach wielu pierścieni różnych metali i wzorów bez ograniczeń warstw społecznych.
Początkowo mężczyźni nie traktowali pierścienia jako ozdoby. Zmieniło się to od czasów cesarza Augusta. Cesarz podczas swego panowania wystąpił jako twórca oficjalnego stroju państwowego i wizerunku, który obejmował biżuterię, podkreślające status i władzę.
Materiały
Złoto było używane przez rzemieślników i jubilerów do wykonywania ozdób i biżuterii, ponieważ uważano, że jest metalem bogów i miało pochodzić od słońca.
Innymi niż złoto materiałami używanymi do wyrobu biżuterii były brąz, szkło rzymskie, koraliki kostne i drogocenne kamienie, które sprowadzano z odległych miejsc, takich jak Persja, Daleki Wschód czy Dolina Indusu.
Obrączki w Rzymie
W starożytnym Rzymie pan młody ofiarowywał swojej narzeczonej żelazny pierścień. Trwały materiał symbolizował siłę i ciągłość. Rzymianie, podobnie jak Grecy, zakładali pierścień na czwartym palcu lewej ręki, ponieważ wierzyli, że od tego palca do serca prowadzi vena amoris („żyła miłości”).
Inna teoria stojąca za tradycją opiera się na chrześcijańskiej ceremonii małżeńskiej. Kiedy urzędnik duchowny odmawiał wiążącą modlitwę, dotykał kciuka, palca wskazującego i środkowego palca, mówiąc „w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego”. Kiedy wypowiedziane zostało słowo amen, ksiądz umieszczał obrączkę ślubną na palcu serdecznym, aby zapieczętować związek.
Dziecięce pierścienie
Dzieci także nosiły biżuterie, najczęściej była ona z wizerunkiem fallusa, który według przekonań starożytnych Rzymian miał chronić dzieci (głównie chłopców) od chorób i zła. Znaleziono przykłady małych pierścieni z takim wizerunkiem, co świadczy o noszeniu ich przez dzieci.
Pierścienie łuczników
Odkryto specjalne pierścienie, które noszono na kciuku, aby chronić palec przed siłą naciągu łuku. Poniżej przykładowy obiekt.
