Appiusz Klaudiusz Caecus („Ślepy”) – Appius Claudius Caecus – był rzymskim politykiem i mężem stanu, żyjącym między IV a III wiekiem p.n.e. Należał do bogatej i wpływowej rodziny. Jego ojcem był Gaius Claudius Crassus, rzymski dyktator z roku 337 p.n.e. Jest najstarszym znanym z imienia autorem prozy łacińskiej, w tym rzymskich procedur prawnych i kalendarzy. W 312 roku p.n.e. piastował stanowisko cenzora, jako swój pierwszy urząd, co było dużym szokiem dla społeczeństwa rzymskiego (była to swego rodzaju sensacja). Wybudował w Rzymie jeden z pierwszych akweduktów (około 312 roku p.n.e.), zwany od jego imienia Aqua Appia i najstarszą bitą drogę rzymską – Via Appia łączącą Rzym z Kapuą (potem także z Brundyzjum).
W czasie drugiej wojny samnickiej opowiadał się za zakładaniem rzymskich kolonii (colonia) między Lacjum a Kampanią, w celu obrony przed Etruskami i Samnitami.
Appiusz, będąc cenzorem, zmienił także łacińską pisownię, wprowadzając literę Gpowstałą z przekształcenia C, a literze C nadał wartość „k”. Dawniej bowiem litera C, pochodząca od greckiej gammy, oznaczała g, zaś litera K miała wartość „k”. Ponadto był pierwszym prozaikiem rzymskim (sentencje w duchu pitagorejskim). Według Marcjanusa Kapella, Appiusz nie lubił dźwięku litery Z.
W 307 roku p.n.e. był konsulem. Stanowisko to piastował dwukrotnie (drugi raz w 296 n.e.), co w tradycji rzymskiej było precedensem. Miał osobliwą cechę zjednywania sobie ludu – nawet plebejuszy, a wszystko to dzięki swemu niewolnikowi, którego zadaniem było znać wszystkich obywateli po imieniu. Appiusz idąc ulicami Rzymu znał wszystkich (jak się wydawało) obywateli, nawet nędzarzy, po imieniu. Nikt nie spostrzegał jednak, że imiona te podpowiadał mu niewolnik.
Reprezentował interesy klasy średniozamożnej. Przyczynił się do wprowadzenia synów wyzwoleńców na listę senatorów. Wraz z Gnejuszem Flawiuszem udostępnili ludowi kalendarz dni pomyślnych, będący dotychczas w gestii kapłanów (304 rok p.n.e.).
W 296 roku p.n.e. został pretorem. Brał czynny udział w wojnach, które prowadził Rzym przeciw Etruskom, Sabinom i Samnitom. Pod koniec życia stracił wzrok, stąd przydomek Caecus – „Ślepy”. Według Liwiusza rzucono na Appiusza urok. W 292 i 285 roku p.n.e. został dyktatorem. W 280 roku p.n.e. wygłosił w senacie mowę przeciw Pyrrusowi, którą spisał Enniusz, ojciec literatury rzymskiej. Appian relacjonuje, że gdy Rzymianie długo się wahali, Appiusz przyprowadzony przez synów do senatu stwierdził:
Żałowałem dotąd, że nie widzę, ale teraz muszę żałować, że słyszę. Bo takich obrad waszych wolałbym nie tylko nie widzieć, ale i nie słyszeć. To wy skutkiem jednego niepowodzenia tak dalece się zapomnieliście, że naradzacie się nad tym, by i tego, który wam klęskę tę zadał, i tych, co go sprowadzili, uznać za przyjaciół zamiast wrogów, a Tukanom i Brucjom oddać własność naszych przodków. Toż to nie jest nic innego, jak podporządkowanie się Rzymian Macedończykom. I jeszcze niektórzy ośmielają się nazwać to pokojem zamiast niewolą.
– Appian, Wojny samnickie , 10.5, 6.
W wyniku tej mowy Senat odrzucił warunki pokojowe zaproponowane przez Pyrrusa, nakazał wycofanie jego wojsk z Italii oraz zaproponował, aby dopiero wtedy Pyrrus przysłał posłów do negocjacji. Ostatecznie Pyrrus wyruszył na Rzym, pustosząc okolice.
Na starość, z pewnością ze względu na wzrok, odsunął się od życia politycznego. W swoim życiu pełnił wiele funkcji; był: edylem kurulnym, kwestorem, trybunem wojskowym, konsulem, cenzorem, pretorem, dyktatorem oraz interrexem.
Jego synami byli: Gaius Claudius (ojciec konsula Appiusza Klaudiusza Kaudeksa) i Tiberius Claudius Nero.
Appiuszowi Klaudiuszowi przypisywana jest słynna sentencja: „Każdy jest kowalem własnego losu” (Faber est suae quisque fortunae).
