Rozdziały
Marek Emiliusz Lepidus urodził się około roku 89 p.n.e. jako Marcus Aemilius Lepidus. Był ważnym rzymskim patrycjuszem, politykiem i dowódcą wojskowym, stronnikiem Juliusza Cezara, później jednym z triumwirów (obok Oktawiana Augusta i Marka Antoniusza) w trakcie tzw. II triumwiratu oraz ostatnim Pontifex Maximus w Republice Rzymskiej.
Lepidus należał do prominentnego rzymskiego rodu Emiliuszy (Aemilii). Był synem Marka Emiliusza Lepidusa i Appulei – córki Lucjusza Apulejusza Saturnina (Lucius Appuleius Saturninus). Jego brat – Lucjusz Emiliusz Lepidus Paullus – był konsulem na rok 50 p.n.e., a swój przydomek (Paullus) otrzymał od ojca dla uhonorowania Lucjusza Emiliusza Paullusa Macedońskiego, wybitnego przodka rodu Emiliuszy, zasłużonego wodza, wsławionego zwycięstwem pod Pydną nad królem Macedonii, Perseuszem. W przeciwieństwie do brata, Marek Emiliusz Lepidus był stronnikiem popularów, tak jak ojciec.
Marek Lepidus poślubił Junię Starszą, przyrodnią siostrę Marka Juniusza Brutusa – zabójcy Cezara. Była ona córką Decimusa Juniusza Silanusa, konsula w 62 roku p.n.e. i Serwillii. Po zwycięskiej bitwie Marka Antoniusza i Oktawiana Augusta pod Filippi w 42 roku p.n.e., Lepidus stanął w obronie swojej żony i jej matki, chroniąc je tym samym przed egzekucją. Oboje mieli syna: Marka Emiliusza Lepidusa Młodszego.
Kariera polityczna i wojskowa
Jako że pochodził z gens Aemilia otrzymał stranne wykształcenie. Swoją „ścieżkę zaszczytów” (cursus honorum) zaczął jako pretor w 49 roku p.n.e., kiedy to objął zarządzanie Rzymem pod nieobecność Cezara, który zmagał się w wojnie domowej z Pompejuszem Wielkim w Grecji. W zamian za swoje skuteczne działania został nagrodzony w 46 roku p.n.e. konsulatem, po tym jak Cezar pokonał na wschodzie „pompejańczyków”. W lutym 44 roku p.n.e., kiedy Cezar został obrany dożywotnim dyktatorem przez Senat, Lepidus otrzymał stanowisko Magister equitum, które nadawał i odbierał (zawsze) dyktator. Był to najważniejszy z urzędników dyktatora.
Chwilowy spokój w sprawach wewnętrznych Rzymu zakończyło morderstwo Cezara w tzw. „idy marcowe” dnia 15 marca 44 roku p.n.e. Jeden z prowodyrów zamachu, Gajusz Kasjusz Longinus, opowiadał się za zabiciem także zwolenników dyktatora – Lepidusa i Marka Antoniusza. Ostatecznie jednak Marek Juniusz Brutus uznał, że całe zabójstwo miało formę egzekucji, a nie przewrotu politycznego.
Po śmierci Cezara, Lepidus pomimo obietnicy złożonej Senatowi o swojej lojalności, zawarł sojusz z Antoniuszem w celu przejęcia władzy. Jak się jednak okazało Cezar pozostawił następcę, z którym musieli się liczyć „cezarianie”. Był nim Gajusz Oktawian, adoptowany syn Cezara – późniejszy cesarz Rzymu. Wszyscy w trójkę spotkali się na wyspie na rzece Mutina (obecna Modena) i ogłosili zawiązanie tzw. II triumwiratu, który zalegalizowano nazwą „kolegium trzech dla uporządkowania państwa” (Triumviri Rei Publicae Constituendae Consulari Potestate) wedle Lex Titia w 43 roku p.n.e.
W przeciwieństwie do I triumwiratu Cezara, Pompejusza i Krassusa, ten został zawarty formalnie. W efekcie tego porozumienia, zmarginalizowano konsulów i Senat oraz zasygnalizowano przyszłą śmierć ustroju republikańskiego. Porozumienie obowiązywało na okres pięciu lat. W 37 roku p.n.e. wyrażono zgodę w Tarentum na dalsze funkcjonowanie triumwiratu.
Po pokonaniu zabójców Cezara w bitwie pod Filippi w 42 roku p.n.e. przez Oktawiana i Antoniusza, przebywający w Rzymie Lepidus objął władzę nad prowincjami Hispania i Africa. Zdecydował się także wesprzeć działania triumwirów w pokonaniu „rewolty sycylijskiej” pod przywództwem Sekstusa Pompejusza, najmłodszego syna Pompejusza Wielkiego. Z pomocą armii złożonej z 14 legionów pokonał buntownika. Po tych wydarzeniach starał się nie mieszać w wewnętrzne spory między pozostałymi triumwirami. Ostatecznie jednak w 36 roku p.n.e. Oktawian oskarżył Lepidusa o uzurpację na Sycylii oraz przygotowywanie rewolty, i w związku z tym musiał udać się na wygnanie do Circeii. Pozbawiono go wszystkich urzędów, z pominięciem tytułu „Najwyższego Kapłana” (Pontifex Maximus).
Śmierć
Zmarł pod koniec 13 lub na początku 12 roku p.n.e. w wieku około 77 lat, spędzając resztę swojego życia skromnie, z dala od polityki.
Małżeństwo i potomstwo |
|
