Rozdziały
| Imiona |
Romulus |
|---|---|
| Panował jako |
Romulus Augustus |
| Czas panowania |
31 października 475 – 4 września 476 n.e. |
| Urodzony |
463 n.e |
| Zmarły |
po 507 n.e. |
Romulus Augustus, zwany później Augustulusem urodził się około 463 roku n.e. jako Flawiusz Romulus Augustus (Flavius Romulus Augustus). Imię Romulus nadane mu zostało po dziadku, który pochodził z Noricum. Był ostatnim cesarzem zachodniorzymskim.
Romulus był synem Orestesa, który pochodził z Panonii i za życia Attyli było jego sekretarzem. Dzięki awansom w rzymskiej armii osiągnął stanowisko naczelnika wojsk (magister militium) w roku 475 n.e., za rządów Juliusza Neposa.
Finalnie, Orestes zbuntował się, zajął stolicę Cesarstwa Zachodniorzymskiego – Rawennę – i zmusił Neposa do ucieczki do Dalmacji. Następnie wyniósł 12-letniego syna do władzy, w praktyce sprawując ją osobiście. Nie znamy powodu, dlaczego naczelnik wojska sam nie przejął władzy w swoje ręce.
Romulus panował od 31 października 475 do 4 września 476 roku. Państwo Romulusa Augustulusa obejmowało jedynie Italię i część Galii Narbońskiej. Cesarstwo na zachodzie uważane było za podległe Cesarstwu Wschodniorzymskiemu, a wybór nowego władcy nie został pierwotnie w ogóle uznany.
Po kilku miesiącach panowania, najemne wojska Herulów oraz Skirów, pod wodzą Odoakra zażądały trzeciej części Italii, na co Orestes się nie zgodził. Po krótkich walkach Orestes został pochwycony i zabity dnia 28 sierpnia 476 roku n.e. Następnie Odoaker ruszył na Rawennę, gdzie po krótkich walkach pochwycił Romulusa i dnia 4 września 476 roku n.e. zmusił go do abdykacji. Wydarzenie to z naszej perspektywy jest symboliczne, jednak wówczas nie wywołało większego szoku wśród mieszkańców Italii. Barbarzyńcy w tym czasie byli decydującą siłą, która wpływała na losy cesarzy i samo Cesarstwo.
Po abdykacji Romulusa, Senat wysłał delegację do Konstantynopola – w imieniu Odoakra – aby zjednoczyć dwa Cesarstwa, przy czym Odoaker miał pozostać namiestnikiem zachodniej części. Cesarz Zenon domagał się przywrócenia na tron Juliusza Neposa, na co sam zainteresowany się nie godził. Finalnie, Zenon chciał, aby Odoaker otrzymał oficjalną zgodę od Neposa, by oficjalnie móc zarządzać Cesarstwem na zachodzie. Co więcej, obdarzył go tytułem patrycjusza. W międzyczasie Zenon poinformował samego Neposa, że cesarstwo na zachodzie przestało istnieć, co w dużej mierze wynikało z faktu, że cesarz nie miał pieniędzy i chęci zajmować się sprawami w Italii.
Finalnie, Romulus został pozbawiony władzy przez Odoakra, który jednak zachował ustępującego cesarza przy życiu, obdarzył go majątkiem ziemskim na północ od dzisiejszego Neapolu w Kampanii, i nakazał wypłacanie corocznej renty w wysokości 6000 solidów (suma ta to w przybliżeniu roczny dochód rzymskiego senatora). Zamieszkał w willi Castellum Lucullanum.
Odoaker mianował się królem i przyjął tytuł rex, przejmując oficjalnie dowództwo nad wojskami w regionie. Rządził oficjalnie pod zwierzchnictwem Konstantynopola. Juliusz Nepos, na przełomie 479 i 480, planował wyprawę przy wsparciu Ostrogotów, w celu odzyskania tronu na zachodzie, jednak jego zabójstwo przekreśliło ambitne plany.
Dalsze losy Romulusa
Koniec jego panowania i odesłanie insygniów cesarskich do Konstantynopola przez Odoakra uważa się za koniec cesarstwa zachodniorzymskiego. Dalsze losy Romulusa są nieznane. Prawdopodobnie żył jeszcze długo i pobierał rentę zarówno od Odoakra, jak i jego następców, w tym Teodoryka Wielkiego. Kasjodor w 507 lub 511 roku n.e. napisał w imieniu tego władcy list do Romulusa potwierdzający wypłacanie mu renty. Większość historyków identyfikuje owego Romulusa z byłym cesarzem. Uważa się, że Romulus Augustulus zmarł przed przywróceniem władzy bizantyjskiej w Italii 536 roku n.e.
Oficjalne jego nazwisko brzmiało Romulus Augustus. Przydomek, czy też przezwisko, Augustulus nadano mu z racji młodocianego wieku. Oznacza ono po łacinie „auguścik”, „mały August”, „cesarzątko”. Równie dobrze mógł on jednak podkreślać, że cesarz był władcą nieważnym i nic nie znaczącym. Grecy natomiast sarkastycznie przeinaczali jego imię na Momylos („mała hańba”).
