Augurzy byli kluczowymi postaciami w religijnym i politycznym życiu starożytnego Rzymu. Ich głównym zadaniem było interpretowanie znaków od bogów, co miało wpływ na najważniejsze decyzje państwowe, od prowadzenia wojen po wybór urzędników. Sztuka wróżenia, którą się zajmowali, była znana jako „auspicje” ( auspicia), a ich podstawą była obserwacja lotu ptaków, co wynikało z przekonania, że ptaki są pośrednikami między światem ludzi a światem bogów.
Augurzy odgrywali rolę doradców przy decydowaniu o wszelkich istotnych działaniach publicznych, w tym o budowie świątyń, bitwach czy nawet zwoływaniu zgromadzeń. Obserwacje były szczegółowe – liczył się kierunek lotu ptaków, ich gatunki, a także dźwięki, które wydawały. Oprócz ptaków, augurzy potrafili odczytywać znaki również z innych zjawisk naturalnych, jak zachowanie zwierząt ofiarnych czy burze.
Zawód augura wiązał się z wielką władzą. Każde przedsięwzięcie, które nie miało aprobaty bogów, mogło zostać wstrzymane, co powodowało, że augurzy mieli realny wpływ na bieg wydarzeń. Byli częścią wyższej klasy kapłańskiej i często wywodzili się z arystokratycznych rodów. Władza, jaką posiadali, miała wymiar zarówno religijny, jak i polityczny, a niekiedy augurzy wykorzystywali swoje interpretacje, by wspierać lub blokować działania konkretnych osób lub frakcji.
Warto zauważyć, że sztuka augurium była istotną częścią rytuałów już w początkach Rzymu. Tradycja przekazywała, że pierwszymi augurami byli Romulus i Remus, mityczni bracia. Romulus miał odczytać pomyślne znaki z lotu ptaków, które miały decydujący wpływ na wybór miejsca pod założenie Rzymu.
W czasach późnej Republiki autorytet augurów powoli tracił na znaczeniu, by finalnie po ustanowieniu cesarstwa za Oktawiana Augusta, skupić funkcje augurów w rękach cesarza, jako tego który – po latach wojen domowych – zapewnił „pokój bogów” (pax deorum), czyli przywrócił tradycyjne rytuały i wartości, aby zapewnić sprzyjające stosunki z boskimi opiekunami Rzymu.
