Carpentum było jednym z najważniejszych środków transportu w starożytnym Rzymie, pełniącym zarówno praktyczne, jak i symboliczne funkcje. Ten dwukołowy pojazd, najczęściej ciągnięty przez konie lub muły, służył przede wszystkim rzymskim elitom – zwłaszcza kobietom i kapłanom.
Carpentum było znane z solidnej konstrukcji, przypominającej coś na kształt eleganckiego wozu. Zwykle jego konstrukcja była wykonana z drewna, a dla zapewnienia wygody pasażerów, wewnętrzne elementy mogły być wyściełane miękkimi materiałami. Zadaszenie wozu chroniło pasażerów przed słońcem i deszczem, dodając jednocześnie element luksusu.
Chociaż carpentum było środkiem transportu, który miało ułatwić poruszanie się po mieście lub podczas podróży między miastami, nie było ono dostępne dla każdego. Korzystali z niego głównie patrycjusze oraz osoby pełniące ważne funkcje religijne, a także cesarze i ich rodziny.
Carpentum miało również silne znaczenie symboliczne. Pojazd ten był wykorzystywany w trakcie uroczystych ceremonii, szczególnie religijnych.
W rzymskim prawodawstwie pojazdy takie jak carpentum były też przedmiotem szczególnych regulacji. Na przykład, w czasach Republiki, wprowadzono ograniczenia dotyczące jego użycia w obrębie miasta, co miało związek z rosnącymi problemami komunikacyjnymi na zatłoczonych ulicach Rzymu.
Mimo swojej popularności w czasach Republiki i wczesnego Cesarstwa, carpentum stopniowo zaczęło tracić na znaczeniu wraz z pojawieniem się innych, bardziej zaawansowanych form transportu. Niemniej jednak, jego symboliczne znaczenie przetrwało długo w rzymskiej kulturze, gdzie kojarzone było z bogactwem, prestiżem oraz funkcjami religijnymi.
