W starożytnym Rzymie zarządzaniem systemem wodociągowym zajmowali się urzędnicy zwani curatores aquarum. Byli to senatorowie o randze konsularnej, mianowani przez cesarza, odpowiedzialni za nadzór nad budową, utrzymaniem i funkcjonowaniem akweduktów oraz sieci dystrybucji wody w mieście. Ich obowiązki obejmowały również egzekwowanie prawa wodnego, zapobieganie nielegalnym przyłączom oraz rozwiązywanie sporów związanych z dostępem do wody.
Do pomocy curatores aquarum mieli zespół pracowników, w tym techników, architektów i inżynierów, a także dużą liczbę niewolników publicznych, którzy wykonywali prace fizyczne związane z utrzymaniem infrastruktury wodnej.
Jednym z najbardziej znanych curatores aquarum był Sekstus Juliusz Frontynus, który w 97 roku n.e. objął to stanowisko i pozostawił po sobie traktat „De aquaeductu urbis Romae”, w którym szczegółowo opisał system wodociągowy Rzymu oraz swoje działania na rzecz jego usprawnienia.
Warto dodać, że Rzymianie stosowali różne mechanizmy do regulacji przepływu wody w akweduktach, w tym zawory i rozdzielacze, które pozwalały na kontrolowanie dystrybucji wody do różnych części miasta.
